Whistler, de plek om te skiën in Canada!

Donderdag 21 juli, vandaag zijn we er op uit getrokken richting Whistler, het skiparadijs van Canada en ook in de zomer heel veel te beleven. We hadden liever in Whistler op de camping gestaan, maar deze zaten allemaal vol. Wij begrijpen nu waarom deze vol zitten, want dat werd snel duidelijk toen we de stad in reden. Eerst moesten we er nog een uurtje naar toe rijden. Het is een skioord, dus we reden tussen de bergen door, langs snelstromende beekjes naar boven en jullie begrijpen het al, het was weer prachtig. Eenmaal in Whistler was het pittig een parkeerplek te vinden, maar nadat dat gelukt was, liepen we de stad in. Het was erg druk en gezellig en een erg leuk stadje met veel winkels en barretjes en restaurantjes, Leo vond het net een Zwitsers wintersportoord, maar daar heb ik weer geen verstand van. Ook zagen we overal een aankondiging staan van "Ironman", één of ander pittig wedstrijdje of zo en toen we ons er in gingen verdiepen, begrepen we dat het een triatlon was Een populaire zo te zien, want het stikte in de stad van afgetrainde mannen en een enkele vrouw. Oh, vandaar dat de campings vol zitten! In een winkel vroeg een personeelslid of wij ook voor de Ironman kwamen, waarop ik in de lach schoot, kijkende naar Leo zijn buik, ook Leo moest er om lachen. Whistler staat ook bekend om de winterspelen in 2010, dus de ringen en mascotte van de spelen kom je regelmatig tegen. En aangezien ik nogal een Olympische spelen fan ben, moest ik natuurlijk met de ringen op de foto, met op de achtergrand de bühne waar de sporters gehuldigd werden, oa Kramer en Wüst! Hebben we toch maar even weer gestaan. We hebben ons eigenlijk wel de hele dag vermaakt in Whistler en namen even een kijkje bij zo'n winkel waar je allerlei activiteiten kan boeken en wilden weten wat we zoal konden doen om de volgende dag te ondernemen. Sarah en ik zagen Zipline wel zitten, abseilen, maar dan vrij heftig. Leo haakte af, dat zag hij echt niet zitten. We wilden ook met de gondel naar boven om daar te wandelen en dan verder te gaan met de "peak to peak" gondel te nemen, deze gaat dus van de ene top van een berg naar de andere top van een andere berg en toen Leo die gondel zag, haakte hij ook af! We zouden het morgen zien. We liepen nog even naar de gondels en daar zagen we een compleet nieuwe wereld voor ons. Er fietsten allerlei stoere mannen en vrouwen op van die off the road fietsjes rond en bij de gondels zagen we waarom, je kon nl met een stoeltjeslift omhoog en dan keihard naar beneden fietsen, crossen en jumpen. Erg gaaf om te zien, maar zeker niet iets voor ons. Het was wel geweldig om te zien, ook al zagen we alleen het laatste stukje. Whistler wemelde dus van de gespierde (vooral) mannen en de crossfietsers, met daar tussendoor heel wat toeristen, een gezellige drukke boel dus. We reden op tijd terug naar Squamish om daar zelf te koken en te eten bij de camper, ook altijd leuk. Het is een luxe camping met goede douches, heel wat anders dan de vorige sufcamping, maar ook goed. Dat is zo leuk aan trekken door een land, je weet gewoon nooit wat het volgende je brengt en als we nu lekkere douches hebben, gaan we vaak douchen, tot de laatste ochtend, want wie weet zijn de volgende douches niet echt fijn. 

Ik geloof dat Leo en ik nu echt geestelijk tot rust zijn gekomen, want we slapen niet meer zo onrustig en we worden ook niet meer zomaar vroeg wakker, dus vandaag, 22 juli, werden we eigenlijk iets te laat wakker. Ach, het is vakantie, dus eerst maar weer heerlijk een ontbijtje in de zon. We trekken weer richting Whistler en genieten van de natuur. Eenmaal in Whistler, nemen we eerst, zoals altijd, een bak koffie, nu weer bij Starbucks, daar hebben we even contact met Rick, die in Griekenland zit met Romy. Volgens hem zetten we onze camper steeds stiekem naast de Starbucks, maar het stikt hier gewoon van die tenten. We lopen naar de grote gondel en kopen een ticket naar boven. Leo verzekerd ons dat hij echt niet mee gaat in die "peak to peak" gondel, we gaan het boven zien. We komen boven terecht in de sneeuw, het is er namelijk nogal koud. Beneden 22 graden en boven 6, Sarah en ik trekken ons meegenomen truien aan, want daar had Leo ons nog zo voor gewaarschuwd, blijkt dat hij er zelf geen heeft meegenomen, pfff, wij lachen natuurlijk. Boven zoeken we een trail, want die zijn er genoeg en beginnen te lopen. We worden nog op de goede trail gezet door een "Mountainguide", dat zijn gepensioneerde mannetjes die toeristen helpen, maar dit was een Chinese gepensioneerde waar we geen zak van verstonden, we moeten ons best doen niet in de lach te schieten.

We zagen onderweg naar boven ontzettend veel pistes en skimogelijkheden en we besluiten dat we ooit, als we geld over hebben, hier gaan skiën met kerst, want wat een prachtig en uitgebreid skigebied moet dit zijn. We nemen een niet te missen trail, alles is geprepareerd en duidelijk aangegeven. Iedereen snapt wel hoe mooi het is hoog in de bergen, tussen de sneeuw, beekjes en een heuse waterval. Leo wilde een foto van ons maken en stond klaar toen een meneer vroeg of hij van ons drieën een foto moest maken, dat was natuurlijk prima. Terwijl wij daar zo stonden hadden we allerlei soorten commentaar op de man die we hardop uitspraken, zoals; "Oh, dat zijn alleen weer onze voeten" of "Staan we er wel op?" Een beetje geinen, totdat die man vroeg of we uit Holland kwamen, want hij was ook een in 1955 geëmigreerde Nederlander. Ik besefte meteen dat hij ons ws verstaan had en wist mijn lach bijna niet te houden, Leo en Sarah hadden het na afloop van het praatje pas door, dus we kwamen, toen de man al heel ver weg was, niet meer bij van het lachen én van schaamte, dat soort geintjes kun je dus niet meer uithalen. We wandelen verder en dalen af naar een meertje met een waterval, zo mooi! Je komt het gewoon tegen! We besluiten teug te gaan, want Sarah en ik moeten op tijd zijn voor onze "Ziplines" en we willen ook nog in de super spannende gondel van "peak to peak". We nemen afscheid van Leo, die met de gewone gondel naar beneden gaat en nemen plaats in de gondel en ik kan zeggen, het was mooi, maar ook ontzettend spannend om zo tussen twee bergen te hangen boven een enorm afgrond. Sarah en ik krijgen dan een zenuwgiechel, eigenlijk ik vooral en die is niet in te houden. We komen op de andere "peak" aan en moeten daar een stoeltjeslift naar beneden nemen. We hebben ontzettend veel lol in het liftje en komen zo weer langzaam terug in Whistler. Eenmaal terug in het dorp eten we nog wat voor we in een busje stappen naar de start van ons abseil-avontuur, Leo weer achterlatend. En ook dit was weer erg gaaf én spannend tegelijk. Er liepen twee abseil lijnen naast elkaar, zodat Sarah en ik naast elkaar naar beneden zoefden, zo leuk! Ik had pas erg laat door dat we er vier gingen doen, helemaal terug naar beneden, dus na de eerste lijn van 1,2 km lang, mochten we er nog zomaar drie doen. De tweede was de langste, 1,3 km, de derde de snelste en de vierde een leuke afsluiter waar we elkaars handen konden vasthouden. Ik heb Sarah kunnen filmen onderweg en we hebben ontzettend genoten, wat een belevenis weer. En nog even opscheppen, die van 1,3 km lang is wel even de langste abseilbaan van de wereld (zei onze begeleider!). We kwamen drie uur later dolenthousiast terug bij Leo die ons op stond te wachten. Het was inmiddels 7 uur, dus zeker tijd om wat te eten. Dat mocht Leo dan weer kiezen (lief van ons, hé) en het werd Earls, waar we op mijn verjaardag ook gegeten hebben. Het is ontzettend Amerikaans en erg lekker. We ontdekken trouwens wel dat Canada toch wel ontzettend Amerikaans is, alles is veel en groot. Als je een kleine koffie besteld krijg je echt voor onze begrippen een grote en dat is eigenlijk met alles zo. Ach, als je het maar weet, dan kun je er rekening mee houden, toch?!