De Sahara!

In de vroege ochtend vertrekken we richting het zuiden/oosten. Het gaat echt gebeuren, mijn lang gekoesterde droom gaat in vervulling, ik ga in de Sahara lopen. Het is een flinke rit, van de midden Atlas via de hoge Atlas gebergte richting de Sahara. Het is weer een veelzijdige rit en ik weiger te slapen, we zien prachtige bergen die weer heel anders zijn dan de bergen die wij kennen van de wintersport. Deze bergen zijn stomp en het zijn meer hele grote heuvels. Dit gebergte is dus oud, nog ouder dan de Alpen en de Himalaya, echt oud! Soms komen we dan ineens een vallei tegen die vol met duizenden palmbomen staat, zo onwerkelijk. Deze palmbomen hebben geen kokosnoten, maar hier groeien dadels aan, grote trossen dadels! We drinken ergens koffie, lekkere koffie en na weer een poosje genoten te hebben van de veelzijdigheid van het land, gaan we lunchen. We zijn ondertussen uit de bergen en de omgeving wordt steeds geler, kaler en het is dor, erg dor. We stappen de bus uit en voelen dan ook dat we dichterbij de woestijn komen, Bam, we lopen tegen een warme muur aan. In het restaurant hebben we WiFi en mijn telefoon zegt dat het 42 graden is, pffff, zelfs de wind is heet! We eten weer heerlijke tajine gerechten en ze hebben fruit, meloen. Het is een gezellige stop, de groep is weer leuk! Het is een groep bestaande uit vier gezinnen, wij, Mike en Jolande en kids, twee moeders met een dochter en dan nog een gezin, maar hier kom ik zo op terug. Daarnaast bestaat de groep uit vier moeders met ieder één kind mee, twee dochters en twee zonen. Het kon niet missen dat er één gezin bijzonder was, zo ook dit jaar. Gezin nummer vier is, laten we zeggen, een heel bijzonder gezin, vooral pa. Pa is best aardig, altijd serieus, op z'n zachtst gezegd niet knap, vaak ineens verdwenen (gewoon weg, foetsie) en zeer gefocust op eten. Het geeft echt weer hilarische momenten. Ook omdat zijn vrouw ook best bijzonder is, maar wel okay en zij baalt zo van hem af en toe, net als zijn kinderen. Het klopt gewoon. De moeders (allemaal) die erbij zijn, zijn hele leuke vrouwen met wie je mooie, leuke en bijzondere gesprekken kan hebben. En ook niet onbelangrijk, met wie je ontzettend kan lachen.... 

Maar het was dus erg heet, het zou nog 45 graden worden! Na de lunch rijden we door een kale, dorre landschap als daar ineens, in de verte geel/oranje duinen te zien zijn, de Sahara! Ik word helemaal gelukkig en eventjes heel stil. We rijden off road richting de rand van de Sahara en dan gebeurt iets wat al 5 jaar niet meer voorgekomen is, het gaat regenen. Ongelooflijk, we zijn in de woestijn, hartje zomer en het regent, het komt af en toe met bakken uit de hemel. Het waait behoorlijk en we horen onweer. Bij een groot zandkasteel wat het hotel is, laten we onze bagage achter en zien we kamelen staan. Daar gaan we op de desert in. Ik wist dat het ging gebeuren, maar ben er toch niet helemaal blij mee. Onderweg hebben enkelen en echte Marokkaanse jurk gekocht (ook ik) en een sjaal voor om je hoofd, geen overbodige luxe nu ik dit verhaal schrijf. Om beurten gaan we een kameel (zijn eigenlijk dromedarissen, ze hebben één built) op en ik moet er ook aan geloven. Ik hou niet van paarden en besef nu ook dat ik dit eng vind. En Sarah is net haar moeder, alleen zij gilt erbij. Het begint weer te regenen en we lopen achter elkaar aan het zand in. Zandheuvel op en zandheuvel af, zo de Sahara in. Het waait ik behoorlijk, dus als het regenen stopt, wordt het zand droog en is er gewoon een zandstorm. Echt relaxt daar bovenop die built. We mogen ineens afstappen en mogen we een hoge heuvel op lopen om de zonsondergang te aanschouw, maar het waait zo hard dat we dat niet gaan doen. Remco probeert het nog, maar komt ook weer terug. Dan weer op de kameel, op naar ons kamp waar we zullen eten en overnachten, aan de rand van de Sahara. Het waait nog steeds én het is bloedheet, lijkt wel de Sahara. 😆We mogen kiezen of we daar, in een tent, eten of naar het hotel gaan. We willen daar eten, ook al is het stoffig en bloedheet. Het is afzien, het zweet loopt werkelijk over onze rug, maar als we klaar zijn en naar buiten gaan, gaat de wind liggen, is het donker en gaan de gastheren muziek maken, het blijft nog heel lang onrustig! Laat, heel laat, gaan we onze tenten in om te slapen. Ook daarin is het benauwd, stoffig en warm. Ik opper een idee, ik wil buiten slapen. Nicoline en Leo vinden het een goed plan, dus slepen we onze matrassen naar buiten, waarna er nog meer volgen. We liggen met z'n zevenen buiten. Sarah durft niet, er zijn inderdaad slangen en schorpioenen hier, dus Remco gaat ook niet.We hebben zo veel lol en plezier met elkaar, maar uiteindelijk wordt het rustig en hoor ik Leo al zwaar ademen. Nicoline en ik kijken elkaar regelmatig aan en voelen hetzelfde, zo bijzonder. En dan gebeurt het mooiste van de nacht, de wolken trekken weg en er verschijnt een prachtige sterrenhemel! Ik heb weinig geslapen, wilde het ook niet, want het was zo mooi. Ik lag daar, in de Sahara te kijken naar al die duizenden sterren. Er liep een klein traantje over mijn wang.....

De volgende ochtend was iedereen brak, de één iets vrolijker dan de ander. Maar mijn vakantie kan niet meer stuk, wat een belevenis. Velen stappen weer op een kameel, ik echt niet. Je kunt ook lopen naar het hotel. 👍 We douchen om beurten, want we hebben in onze kleren geslapen en ontbijten daar. Een heerlijk ontbijt. We nemen afscheid van de gastheren en stappen weer de bus in. Over deze dag is niet veel meer te vertellen dan dat we veel hebben gereden, af en toe uitstappen voor een sanitaire stop of koffie/lunch en dan weer vlug de bus in rennen, het is boven de 40 graden. Pas tegen het eind  van de rit verandert de omgeving van erg dor naar bergen en groene dalen. We komen aan bij ons hotel waar we nog tijd hebben voor een frisse duik in het te kleine zwembad, maar hij is heerlijk. We eten in de avond op het dak, die heel ruim, mooi en erg Marokkaans is en het wordt weer laat. De bedden zijn hard, het is behoorlijk warm op de kamer, maar we zijn doodmoe.....