Van Squamish naar Clearwater.

Zaterdag 23 juli, we ontbijten eerst bij de camper in de zon en pakken dan de boel in om onze langste rit van de vakantie te maken, van Squamish naar Clearwater, 450 km door bergen en dalen! We rijden richting Whistler, waar we veel fietsers en wat minder hardlopers de laatste training zien ondernemen, voordat ze morgen serieus aan de bak moeten bij/voor Ironman, 1,8km zwemmen, 180km fietsen en 42km hardlopen! Na Whistler wordt de weg iets minder luxe en rijden we over eenbaanswegen steeds verder de bergen in. We rijden een gebied in waar de “first nation” mensen wonen, oftewel de overgebleven indianen! De huizen zijn okay, maar niet echt netjes onderhouden en er is veel troep rondom het huis, van afval tot oude wagens. Als we zo alle verhalen lezen die we de afgelopen twee weken hebben gezien, is het met de first nation people bijna net zo slecht gesteld als de Amerikaanse indianen en de Australische aboriginals, de eerste bewoners van het land met de minste rechten. Het lijkt wel dat de Canadese first nation people, zoals ze hier genoemd worden, nog redelijk geaccepteerd, gewaardeerd en bij de maatschappij betrokken worden, dat was in Australië wel wat anders. We komen door een enorm berggebied met alle weggetjes die daarbij horen. Leo rijdt het liefst zelf deze weggetjes, maar ik vind het ook leuk om te rijden, dus moet hij zich overgeven aan mijn rijkunsten en oh, wat vindt hij dat moeilijk. Ik rijd mijn gezin al fluitend door de prachtige bergen en dalen en geniet ook nog van de omgeving, iets wat Leo niet kan waarderen. We komen voor de lunch in een klein dorpje terecht dat bestaat uit één straat. Met een beetje fantasie zet je dit dorpje pakweg 150 jaar terug in de tijd en zie je hier cowboys en rijtuigen door de straat rijden, zie je een saloon op de hoek met van die klapdeurtjes en zit de sheriff in een schommelstoel halverwege de straat een sigaretje te roken voor zijn gevangenis, echt zo’n soort lange straat is het. Leo en ik hebben beiden hetzelfde gevoel hierbij. We rijden verder en komen gelukkig op beter begaanbare wegen, het eerste stuk was prachtig, maar nam erg veel tijd in beslag met de kronkelwegen. Nu kunnen we iets vlotter doorrijden en komen we ook in een andere omgeving terecht. Waar de omgeving eerst uit veel bomen, bergen en gigantische hoge en diepe canyons bestond is het nu veel soberder en geler. Het doet ons echt aan het wilde westen denken en in gedachte zie je indianen op paarden door de natuur “Hiha’en” (een nieuw werkwoord). Het is overigens niet minder mooi, ook nu kijken we met open mond naar de omgeving en blijven af en toe staan voor een foto momentje. Sarah vindt het achterin de camper overigens niks aan en wil alleen gestoord worden voor een beer, nou, die zien we niet. Na een reis van acht en een half uur komen we aan in Clearwater, waar we de navigatie toch aanzetten om de camping te vinden. Bep leidt ons vol zelfvertrouwen dwars door het dorpje heen en we staan stil bij de hospital, dat kan niet goed zijn. Leo geeft Bep wat andere instructies en we komen bij de camping aan, wat er meteen goed uit ziet, lekker in de natuur. We kopen weer wat “firewood” en kunnen zo een kampvuurtje stoken op onze plek. Wel worden we lek geprikt door de plaatselijke muggen en ze moeten vooral Sarah hebben, dus ik ga lekker dichtbij haar zitten, word ik niet zoveel geprikt.

Zondag 24 juli, Kortjakje is vandaag erg gelukkig! Vandaag besluiten we het nabij gelegen natuurpark in te gaan, want daar schijnen een paar watervallen te zitten. We krijgen een Nederlands uitleg mee over waar je deze allemaal kunt vinden. We rijden vol goed moed richting het park in en kijken om ons heen want hier zou je echt een beer kunnen zien en ja hoor, ik zie er één dwars door de bosjes, maar we kunnen niet blijven staan, dus de andere twee hebben pech. En nu twijfelen ze natuurlijk aan mijn ogen en of ik echt een beer heb gezien en geen grote rots of zo! Ze zijn gewoon jaloers. We rijden verder en komen onze eerste afslag tegen. Het is een klein eindje lopen en we horen het denderen van het water al in een diepe kloof, enkele minuten later zien we het ook en het is prachtig. De drukte valt mee, we hadden drommen mensen verwacht, maar dat is dus niet het geval. We nemen natuurlijk veel foto’s van alle kanten en duiken onze camper weer in, op naar de volgende waterval. Als we de auto parkeren weten we al dat we een uurtje moeten lopen naar de waterval en dat het echt de moeite waard is. We lopen door het bos en komen enkele mensen tegen die op de terugweg zijn en vertellen dat ze mensen hebben gesproken, die weer van andere mensen hebben gehoord dat er beren zijn, maar niemand die die beren gezien heeft. Dus ik laat Leo voor alle zekerheid voorop lopen en we wandelen het paadje verder. Sarah en ik hebben een dubbel gevoel bij dit wandelen door een bos met beren, aan de ene kant willen we ze best zien, maar aan de andere kant vinden we het ook doodeng. We lopen moedig door. Het is een hele afdaling en we beseffen dat we dit straks ook weer `'omhoog`' met lopen en het is erg lekker weer, dus warm. Als we dichterbij komen horen we enorm veel gebulder van neerstortend water en zien we mensen kleddernat terug komen, onze verwachtingen zijn groot. En het is ook overweldigend wat we zien, we komen onderaan de waterval uit en kijken omhoog naar het neerstortend geweld. We zien ook mensen aan de andere kant van de waterval staan en Sarah en ik willen dat ook. Mensen die terug komen zeggen ook dat je het moet proberen, achter de waterval langs lopen, wauw! Dus ik eerst en Sarah achter me aan. We worden steeds natter en het wordt steeds kouder en glibberiger, we lopen over een heel klein modderig paadje en als ik achterom kijk, zie ik dat Sarah terug gaat. Ik loop door en huiver tot op het bot, wat een belevenis zo achter het watergeweld te lopen en tegelijk erg gevaarlijk, want je hoeft maar één misstap te doen en je dondert erin en komt er niet levend uit. Eenmaal aan de andere kant kom ik nederlanders tegen die een foto van mij maken met mijn mobiel. Die is al behoorlijk nat en ik vraag of zij hem mee terug willen nemen en willen geven aan die man met die donkere kleren naast dat meisje in dat felle t-shirtje en als ik wijs, zie ik dat Sarah toch alle moed bij elkaar heeft verzameld en achter de waterval langs duikt, Ai, ik hoop maar dat het goed komt en ja hoor, daar staan we met z'n tweetjes, kleddernat, maar dolenthousiast. Na een fotosessie, gaan we weer terug, Sarah eerst, want dat wil ze en met mijn hart in mijn keel loop ik achter haar aan. Niet te veel nadenken wat er allemaal mis kan gaan en genieten, want de terugweg was nog huiveringwekkender, we hapten naar adem en zochten goede plekken om je voeten neer te zetten. Sarah begon te rennen en ik gilde dat ze dat niet moest doen, maar kwam niet boven het gebulder uit, we kwamen beiden dolenthousiast en nat tot op onze onderbroek bij Leo aan, geweldig. We stonden nog even met een Nederlands stel te praten die samen met zoon en schoondochter deze reis ook doen, maar dan tegengesteld. Dus zij gaan nog doen wat wij gedaan hebben en vice versa. Het is duidelijk, voor ons wordt het ruiger en natuurlijker en zij gaan steeds meer de beschaving in. De  terugweg was zwaar en warm en we hielden de beren in ons achterhoofd. We liepen samen met die Nederlanders terug tot een stel Duitsers ons tot stilte maanden en ja hoor, daar in de dichte bebossing waren een mama beer met drie kleine beertjes. Twee ervan klommen in een boom, waardoor we ze nog beter zagen, wat geweldig en helemaal niet eng. We probeerden foto's te maken, maar dat was moeilijk met zoveel bomen ertussen. Die baby-beertjes waren zo schattig en erg nieuwsgierig, zij keken ons regelmatig aan. Moederbeer vond het allemaal niet erg prettig en liep dieper het woud in, waarna de babyberen haar achterna gingen. Het is duidelijk, beren doen je niks als ze zich maar niet bedreigt voelen. En het was dus geen grootspraak, er waren wel degelijk beren en die hebben wij gezien, voldaan liepen we terug naar de camper. Wat kon dit nog overtreffen, vroegen wij ons af, nou, de volgende waterval! Je kon er niet achter langs komen, je kon er niet dichtbij komen, maar wat was hij imposant! Jeetje, zo'n waterval. zo groot en met zoveel geweld neer komen, hadden we nog nooit gezien. Het was echt een plaatje in die prachtige vulkanische omgeving. We beseften heel goed dat dit nooit zo over zou komen op de foto, dus hebben we gewoon heel lang staan kijken om alles in ons op te nemen. Leo had flink last van dieptevrees (want hoogtevrees is het niet, hij is bang om de diepte in te kijken) en bleef een eindje uit de buurt. De laatste waterval was de Niagra Falls in het klein, heel breed. Het mooie van deze waterval was dat je hem van onderen en van bovenaf kon zien en dat je er heel dichtbij kon komen zonder dat het gevaarlijk werd. Op de terugweg richting camping waren we het er over eens, we wisten dat we watervallen gingen zien, maar dat het zo bijzonder was hadden we niet gedacht. En ook weer zo anders dan onze eerdere reizen, ongelooflijk. We hebben besloten dat we zoveel mogelijk van de wereld willen zien! 

Vlakbij de camping had Leo een klein restaurantje gezien en we besloten daar wat de drinken, een lekker biertje. We bedachten dat we er die avond ook wilden eten, maar hadden ook in de gaten dat het erg populair was en je kon niet reserveren. Dus hebben Sarah en ik de camper terug gebracht en is Leo blijven zitten om een "plekje bezet te houden" We hebben alledrie heerlijk gegeten, echt Amerikaans, met gebarbecued vlees en "slaw". We zijn erachter gekomen dat het niet alleen maar erg Amerikaans is dat eten, maar ook erg Canadees! Na het eten hebben we geminigolfd of is het mini gegolfd en tot mijn grote onvrede heeft Leo gewonnen. Nu zit ik nog heerlijk om 11.30u buiten een stukje te tikken bij het kampvuur! De rest ligt al te slapen. Dus let niet op spelfouten, het is al laat!