Op weg naar Malang

Zaterdag 28 juli, 

Vandaag op tijd op, What's new, om de langste reisdag te maken, op naar Malang, een stad tussen de bergen in Centraal Java. We gaan eerst nog de kleine busjes in, want de grote bus kan niet met ons en alle bagage de bergen uit. Als we onderweg zijn zien we waarom, we stijgen en dalen behoorlijk en moeten zeer krappe haarspeldbochten nemen. Als het allemaal wat beter te berijden wordt, stappen we weer met z’n allen de grote bus in. Ook nu rijden we vooral door straten met winkels en huizen, lees hele kleine oude winkeltjes en huisjes. Na een half uur stappen we uit om een marktje te bezoeken, een echte Indonesische, heerlijk. Heel bijzonder hoe iedereen zijn waar probeert te verkopen, gewoon alles op een vierkante meter tentoonstellen en daar zelf gewoon nog middenin zitten op je hurken. En dan eigenlijk alleen vrouwen en de mooiste zijn de oude Indische vrouwtjes, wat een karakteristieke hoofden zitten er tussen. We lopen achter elkaar aan, maar ik word zo gegrepen door de sfeer en vooral de geur van dit alles, dat ik al snel iedereen kwijt ben. Niet panieken, meestal weet ik gewoon de weg terug te vinden, dus dat zal nu ook wel. Na een poosje redt Leo mij, toch wel fijn. Ik heb tot nu toe vooral over al het prachtige, grappige en leuke avonturen gehad wat we beleefd hebben, maar nog niet over hoe het hier ruikt. De geur van Indonesië is bijna niet te omschrijven, maar toen ik afgelopen dinsdag uit het vliegtuig kwam, was het meteen zo herkenbaar, dit is Indonesië. Dezelfde geuren als heel lang geleden, toen we hier met z'n tweeën waren. Dat hoort zo bij de reis, alle geuren die je mee krijgt, soms vies (als je langs Durian loopt), soms een brandlucht omdat ze ergens vuil aan het verbranden zijn, maar meestal is het een heerlijke geur, halaas kan ik deze niet met jullie delen. Dan gaan we weer op weg. De jongelui vallen vrijwel meteen in slaap en na een poosje ga ik even naast Eka zitten. We hebben het over van alles en Eka verteld ook hoe ze ons ziet, het gezin. En ze zit er verdomd goed dichtbij! Soms staat ze op om gewoon iets over het land te vertellen of heeft iemand haar een vraag gesteld die ze graag met de bus deelt. Ze verteld over de regering, over de gezondheidszorg, die de president van nu zo goed voor het volk geregeld heeft en over het onderwijs. Ze wordt ook vaak erg persoonlijk, wat ons een gevoel van saamhorigheid geeft, heel bijzonder om deel uit te maken van een groep die zo intens alles op zijn eigen manier beleefd. De reis duurt lang, maar ik probeer niet te slapen, ik wil alles zien en meemaken. Na een lunchstop gaan we verder en komen eind van de dag aan in ons hotel. Het is een viersterren Hotel wat de kinderen geweldig vinden, een prachtig zwembad! Wij als ouders accepteren het, ons hoor je ook niet zeuren, maar dit hoeven we niet veel vaker te krijgen, een “Te echt” Hotel, on-Indisch! Die avond eten we met bijna de hele groep en nemen we nog een afzakkertje, want morgen kunnen we uitslapen. 

Zondag 29 juli.

Vandaag dus lekker uitgeslapen, we waren om half negen wakker. Naar het ontbijt in zo’n grote zaal (waar je dus liever niet wil zijn) en Tara roept meteen naar Sarah; “Hey Sarah, ze hebben hier hagelslag!” Neeeee! Sarah is blij en neemt een “Hollands ontbijtje”  Rick daarentegen neemt een echte Indonesische soepie en dat in de ochtend. We gaan om één uur Malang in om de stad te bekijken, dus hebben we de ochtend om te chillen, lekker bij het zwembad en in de zon zitten. De hele groep zit er, dus het is weer erg gezellig. Om één uur staat de bus voor en mag iedereen kiezen of hij/zij mee gaat of niet, Mike is helaas ziek, maar die is ook de enige die niet mee gaat, de rest heeft er weer zin in. We gaan naar de vogelmarkt, de bloemenmarkt om daarna in Toko Oen een echte kroket te gaan eten. De vogelmarkt is één groot drama voor de kids, al die dieren in zo’n klein hokje, en ook nog allerlei soorten, het is bijna niet te verwerken, zoooo zielig. Ja, dat is nou ook het verschil tussen “hullie en ons” Eka legt het mooi uit; "Voor ons zijn het dieren, voor jullie vaak een familielid," zegt ze. Juist, zo is het en ik moet meteen aan Luis denken, onze kat die liefdevol verzorgd wordt door Sharon. We lopen ook langs een man met een slang om zijn nek en Rick huivert. Dit ziet Eka en ze pakt Rick vast en roept die man om te komen, zo, Rick gaat bijna slaan! Eka vindt het Hilarisch. Onderweg lopen we over een bruggetje met een goot eronder, zit daar een man te poepen! We zijn stomverbaasd en iedereen kijkt hem aan in het voorbijgaan en hij zwaait en lacht vriendelijk terug, zittend op zijn hurken met zijn broek naar beneden, nou ja! De vogelmarkt (met veel meer dieren dan alleen vogels) loopt naadloos over in de bloemenmarkt, wat veel minder heftig is, met al die mooie rustige bloemen en planten en komen uiteindelijk bij Toko Oen. Een eethuis opgericht door Chinezen (vandaar Oen en niet onze betekenis oen) en in de koloniale tijd natuurlijk overgenomen door “ Ons, de Nederlander”! Het orginele meubilair, uit 1930, staat er nog en zeer goed onderhouden, het is een prachtig gebouw. De kinderen en enkele volwassenen zijn na afloop lichtelijk teleurgesteld, het smaakte niet zoals thuis. Nee, dat konden we jullie ook wel vertellen. Wij, de verstandigen onder ons, bestelden gewoon eten, Indisch dus, wat heerlijk was. Er zat ook een boontje bij die nogal pittig was. Ric en Rick aten hem per ongeluk op en zochten hysterisch naar water, wahahaha! We gingen daarna naar een wijk waar de mensen alle huizen een kleur hadden gegeven om de buurt op te vrolijken. Dat is ze gelukt, de Indonesische Cinque Terre, zoals ze het hier noemen. We lopen rond, nemen foto’s en de kinderen worden veel op de foto gezet, met de Locals, veel mensen willen met hun op de foto. De meiden met de jongens en vice versa. We worden afgezet bij een mall en Romy koopt een spijkerjasje voor ons avontuur op de Bromo vulkaan, want daar is het heel koud! Romy moet 200.000 Roepia betalen, dat is wel 12 euro. We pakken een taxi naar een restaurant en eten heerlijk Indisch. Romy kan dit ook waarderen na haar ervaring met Nederlands eten in Indonesië, dit is toch veel beter. In het hotel eten we nog een toetje of drinken we een biertje of koffie met een deel van de groep. Mike is weer “The Man” en heeft weer het grootste woord, fijn! Hij kan ontzettende rake en pittige grappen maken waar we allemaal ontzettend om moeten lachen. Maar ik voel me steeds meer op mijn gemak in de groep en Bam, maak er een pittige grap overheen, Mike komt niet meer bij! Morgen weer vroeg op, want Remco is jarig en dat moet gevierd worden, om 7 uur weer aan de ontbijttafel! 

Daarna op naar de Bromo, weer één van de vele hoogtepunten, we gaan het weer beleven!