Dansen op een vulkaan

Maandag 30 juli

Het is nu dat ik dit tik inmiddels dinsdag 31 juli en ik lees mijn laatste verhaal even terug. Ik sluit af met dat we naar de Bromo gaan en dat hebben we inmiddels achter de rug, maar jeetje, wat een ervaring. Nadat we voor Remco gezongen hebben en de cadeaus gegeven hebben, stappen we weer de bus in en gaan richting Bromo. We rijden naar een parkeerplaats om over te stappen in Jeeps, waar we achterop gaan staan om zo de bergen in te rijden. De grote bus kan de bergen niet in, dus die gaat naar een dorpje aan de andere kant van de vulkaan om ons daar morgen weer op te pikken. We ruilen van vervoersmiddel bij de “koffiestop” met daarnaast een school. We gaan bij een plaatselijke familie thee drinken en de kinderen van de school vinden dat reuze interessant  en staan zich te verdringen bij de deur. De één nog brutaler dan de ander, het lijken wel kinderen! Na de thee gaan we ook nog een kijkje nemen op de school zelf, wat erg leuk is natuurlijk. Iedereen wil op de foto en wij willen ook met hen op de foto. Er zitten drie mensen in de groep “in het onderwijs” en die bekijken dan ook kritisch de klassen. Allemaal erg sober en je kunt zien dat ze roeien met de riemen die ze hebben, maar dat kan ook prima zijn natuurlijk. Hebben ze een digibord vraag ik Saskia, maar dat is natuurlijk niet het geval. Daarna klimmen we achterop 5 Jeeps en scheuren de bergen in. Leo en ik zitten bij Rick en Romy in een Jeep, Sarah met een groep meiden in een andere. Allemaal lange losse haren, dus dat trekt veel bekijks. Het is erg leuk en we rijden over echte bergweggetjes en door dorpjes heen, een hele optocht. We moeten ons goed vasthouden en af en toe ineens bukken voor een tak, maar we hebben veel lol. Nadat we flink zijn gestegen, beginnen we aan de afdaling en zien we geleidelijk waar we terecht komen, op de rand van de krater, ongelooflijk wat mooi. We dalen steeds verder af en komen in de krater terecht. De Jeep waar wij inzitten krijgt kuren en moet stoppen, het klinkt inderdaad niet helemaal goed. We zijn bijna bij een stuk waar we even gaan voetballen en daar gaat de motorkap ook open. Jong en oud voetballen tegen elkaar, samen met de chauffeurs en als je om je heen kijkt is het zo’n bijzondere plek om een balletje te trappen, soms moet ik me in mijn arm knijpen om te beseffen dat ik niet droom. We zoeken de schaduw op om een hapje te eten en ook dit is zo bijzonder, eten in en om een vulkaan. We rijden nog een stukje verder en als we stilstaan zegt Eka dat de groep die de extreme tocht willen lopen, hier uit moeten stappen. Alle jongelui op Romy, Berber, Sophie en Tara na, stappen uit, met nog enkele stoere volwassenen, De tocht is “extreme and very steep” zegt Eka. Ze krijgen twee gidsen mee en lopen richting de Bromo Vulkaan. Deze vulkaan ligt in een gigantische krater met nog twee andere vulkanen en een paar bergen. Er groeit niks groens, je ziet alleen allerlei soorten donkere bergen en één lichte, De Bromo! Wij, de watjes, rijden verder en komen op een parkeerplaats terecht, waarvandaan wij gaan lopen. Het is best een tippel en er rijden ook mannen op paarden mee om je over te halen op een paard te gaan, maar wij zijn bikkels. Het is een pittige wandeling en vooral de trap tegen de vulkaan op is een stevige klim, maar dan heb je ook wat. Wat stel je je voor bij een vulkaan, een berg met een afgesneden top die meteen over gaat in een krater, toch? Nou, zo is het ook. We komen op een behoorlijk smal randje terecht (Je kan er prima lopen, hoor) en kijken een diepe krater in waar borrel en sisgeluiden en rook uit komt, heel indrukwekkend. Leo heeft het zwaar en begint te zweten, hoogtevrees en ik kan het me voorstellen. Dan zie ik ineens waar de kinderen naar boven komen en nog een heel stuk over het randje langs de krater moeten lopen en raak in paniek, dat is smal en gevaarlijk! Ik kijk in paniek naar Leo die zowat zit te hyperventileren van de angst en roep dat ze daar overheen moeten. We weten meteen dat Rick het erg zwaar gaat krijgen, want ook hij heeft hoogtevrees. Leo gaat acuut weer naar beneden en ik besluit ook dat ik dat niet wil zien, als ik kijk en ze allemaal op het randje zie staan. Ik loop achter Leo aan met tranen in mijn ogen, Romy blijft boven staan om ze op te wachten. Beneden ga k bij Eka staan en zien we Rick in een overlevingshouding lopen, die heeft het inderdaad erg zwaar. Hij dendert langs Romy en gaat meteen naar beneden, de enorme trap af, waar hij bij ons aan komt, hij heeft het even erg moeilijk. Hij wil maar één ding, zo snel mogelijk naar beneden. Maar wij hebben daar nog een kind lopen, dus die wil ik opwachten, want ook zij heeft het zwaar. Uiteindelijk komt iedereen naar beneden en zijn we weer compleet, pffff! Helemaal beneden wacht Rick ons op die weer een beetje bijgekomen is en de complimenten van iedereen krijgt, hij vindt dit geen compliment waard, alleen maar ontzettend stom van zichzelf. We stappen weer de Jeeps in die ons naar ons hotel brengt. Deze ligt op de rand van de buitenste kraterrand en we kijken zo het dal in naar de Bromo, een mooiere plek om te overnachten is er niet! 

Dinsdag 31 juli

Vandaag het “allervroegst” uit de veren, kwart voor…….3! We gaan een stukje rijden om de zonsopgang te zien en aangezien dat altijd zeer druk bezocht wordt, moeten we er op tijd zijn om niet helemaal achteraan te staan. We hebben bijna allemaal een muts van een plaatselijke local gekocht, want het is zooo koud. Iedereen dik ingepakt in een gesloten Jeep en hobbelen naar boven. Er gaan inderdaad nog meer gekken naar een zonsopgang kijken, dus er gaat een file naar beneden en weer naar boven. Het was ook erg druk daarboven, maar wij waren met de hele groep, dus hadden we genoeg te kletsen en te lachen voor de zon op gaat. Het was erg mooi, vooral de kleuren die de Vulkaan kreeg, vond ik persoonlijk. Er werden veel, heel veel foto’s gemaakt, ook van de hele groep met hun muts op met de Bromo op de achtergrond, dus fysieke herinneringen genoeg. Maar dit gevoel, deze prachtige ervaring nemen ze ons niet meer af en ik hoop dat ik hem lang vast kan houden, het gevoel wat ik krijg als ik aan dit prachtige land terug denk. Weer met z’n allen in je eigen Jeep om in colonne weer naar beneden te gaan. We kwamen langs de parkeerplaats waar onze tocht de vulkaan op de vorige dag begon en heel veel Jeeps bleven daar staan. De meeste mensen doen de twee activiteiten namelijk op één dag, omdat ze van ver komen. Wij sliepen op het randje van de vulkaan, dus hadden de beklimming de dag daarvoor gedaan, toen het lekker rustig was, heel sim van Sawadee. In het hotel hebben we nog ontbeten en de tassen gepakt en gingen we kleine busjes in om weer naar de volgende plek te rijden, Kalibaru. Dag mooie Bromo. Ik had me er van te voren een voorstelling van gemaakt uit de verhalen die ik gehoord had, maar het was toch helemaal anders, zoveel mooier! Het staat in mijn geheugen gegrift. Op een parkeerplaats staat onze grote bus al op ons te wachten en worden we weer herenigd met de twee chauffeurs. De reis naar het Hotel is weer mooi en het wordt steeds groener, we lijken dichterbij de natuur te komen. Het hotel is mooi, middenin de Jungle tussen het groen met een zwembad. Dat betekend wel dat er ook meer beesten zijn, waar vooral de meiden aan moeten wennen. We eten in het Hotel en na afloop gaan alle kinderen met Eka ezelen, er wordt gegild en geschreeuwd en Eka lacht het hardst! Wie verliest moet een peper eten, had zij bedacht. Lukas was de Sjaak en had het heel zwaar.