Dag Yogya!

Donderdag 26 juli

Vandaag de dag dat we naar de Borobudur gaan, we zijn benieuwd. We vertrekken om 8 uur, de kids vinden dat echt te vroeg. Maar de afspraak is dat op deze reis vooral genoten moet worden en de dingen die iets minder zijn, zo min mogelijk over klagen. Wij horen meer ouders over deze afspraak. Eka verteld dat we eerst een fietstour gaan maken, voordat we naar de tempel gaan. Hup, met z’n allen de bus in en de kinderen gaan steeds vaker en dichter bij elkaar zitten. Wij, de ouders lijken een beetje vaste plekken te hebben, maar dat vindt Eka niet goed, iedereen moet een keer voorin zitten om te kunnen genieten van het uitzicht en ja, wat Eka zegt gebeurt (en dat is zeker niet negatief bedoeld). Onderweg kijken we onze ogen uit, wat een boeiend schouwspel gaat aan ons voorbij. Scooters, overal scooters, voor, achter, links en rechts van ons. En vaak ook scooters met meer dan de toegestane hoeveelheid personen erop, soms zitten papa, mama, kind en baby op één scooter, ongelooflijk. Eka verteld ons dat het vooral belangrijk is dat de volwassenen een helm op hebben, de kinderen hoeven dat niet! Eka verteld ons veel, heel veel en wij? Wij hangen aan haar lippen! We blijven in de bebouwde kom rijden, alleen maar winkels en veel, heel veel mensen. Op Java wonen 121 miljoen mensen, wij zien ze bijna allemaal! 

Na een poosje komen we bij de plek aan waar onze fietstocht begint. Rob en Erfan beloven ons te begeleiden door dorpjes en akkers, dus zoeken we snel een fiets uit. Ik heb geloof ik de kleinste fiets en mijn knieën komen boven het stuur uit, maar dat mag de pret niet drukken, we gaan in een lange sliert achter Rob aan en zijn een bezienswaardigheid. “Hello, Hello” horen we als we weer langs een paar kinderen komen en zwaaien vriendelijk terug. We zijn echt niet de eerste en ook zeker niet de laatste die deze tocht gaan maken, maar de Locals blijven het geweldig vinden. We bezoeken een casave-fabriek wat wel bestaat uit één medewerker die op de grond in een schuurtje alle casave tot een soort kroepoek maakt, heel bijzonder. We komen bij een schuurtje waar we zelf de Indonesische instrumenten mogen bespelen, eerst de vrouwen en daarna de mannen. Er werd veel gelachen, gejoeld en geklapt, het was hilarisch. Dwars door een fruitveld (Boomgaard dus denk ik, maar dan anders) richting een mooie uitzicht op een kloof. In de boomgaard mogen we mandarijnen plukken en uit de kloof komen allemaal mannen met manden op hun hoofd vol kleizand. Jeetje, wat een arbeid en dat voor de bouw. Wat we in Nederlands met één graafmachine doen, doen ze hier lichamelijk met 10 man, zwaar, maar het betekent ook werk voor deze mensen. Als laatste kwamen we aan bij de plek waar we gingen lunchen. De lunch wordt meestal door een paar vrouwen klaar gemaakt en het is weer heerlijk, echt Indonesische gerechten en ook Rick, Romy en Sarah kunnen het waarderen. Leonora pakte ook een soepie, maar had niet door dat ze de bak sambal had gepakt en nam een smakelijke hap, de lachsalvo’s waren niet te stoppen. 

Na de fietstocht weer de bus in richting de Tempel waar het allemaal om draait. Het was inderdaad prachtig. Hier kan je niet te veel woorden aan vuil maken, want het is onbeschrijfelijk mooi, imposant en zeer indrukwekkend. Maar, niet te omschrijven dus. De gids wist heel veel te vertellen en ook de jongeren luisterden, dan moet het wel interessant zijn! 

In de avond probeerden we met de hele groep te gaan eten en het lukte op twee mensen na. Ons hotel ligt in Jalan Prawirotaman en daar zijn ook de populaire restaurantjes, keus zat. We hebben lekker zitten kletsen met de volwassenen, want wij mogen al lang niet meer bij de jongeren zitten…….

Vrijdag 27 juli

Vanmorgen vroeg uit de veren, we vertrekken namelijk om 7 uur om richting Prambanan te gaan, een Hindoïstische tempel. Dus om 6 uur ons bed uit, niet zeuren!  We komen niet meer terug in het Hotel, dus alles moet mee, Eka staat ons al op te wachten  en we vertrekken weer op onze vertrouwde plekken. Van ooit, heel lang geleden toen Leo en ik hier met z’n tweeën waren, wist ik nog dat ik de Prambanan erg indrukwekkend vond, eigenlijk mooier dan de Borobudur. Toen hij na een half uur rijden oprees  vanachter een paar bomen, wist ik het weer en kwam het gevoel weer terug, wauw, die is bijzonder. En inderdaad, wat indrukwekkend en gigantisch! We kregen weer een gids mee en weten dat steeds meer te waarderen, je steekt er echt iets van op. Ook deze keer weer eentje met humor, erg belangrijk in deze groep. We werden door hem meegenomen door het Hindoeïstische geloof en kregen alles te horen over de Tempel. We verbaasden ons over de werklui die werkelijk metershoog aan het werk waren zonder beveiligingslijnen, maar wel met een helm op, dat weer wel. De temperatuur stijgt behoorlijk en het zweten start ook weer, maar dat nemen we allemaal voor lief. Dan rijden we toch echt Yogya uit en bedenken dat we hier echt niet meer terug komen, ws, dus steeds een beetje afscheid nemen wordt het wel. We rijden en rijden en blijven binnen de bebouwde kom, tot aan de andere regio en grote stad Solo  en verder, wat veel bebouwing en het zijn allemaal kleine winkeltjes, werkplaatsen en huisjes. We stoppen ergens om te lunchen, het is weer heerlijk en smeren ons in met deet, want we gaan in kleine busjes verder om een wandeling te maken. De deet heb ik op aanraden van Monique (bedankt!) gevraagd aan Eka en zij heeft heel veel ingekocht, voor de hele groep. Deze is goedkoper en werkt beter volgens haar, de muggen houden niet van de Indonesische geur beweert ze. In drie kleine busjes trekken we de bergen in en zien we eindelijk ook wat natuur. Nog geen theeplantages, maar wel heel veel landbouw, ook in terrassen tegen de heuvels op. Eerst bekijken we nog een tempel(tje) aangezien we vanochtend toch echt één van de mooiste hebben gezien, moeten we het nu echt opbrengen om te luisteren naar de gids. Hij verteld vol overgave zijn verhaal, maar wij begrijpen er niet veel van, het gaat over Maagdelijkheid en Kannibalisme, dat begrijpen we wel. Na deze onderbreking gaan we naar een waterval. Het is erg toeristisch en we zien wat watervalletjes en we vragen ons af of hij ook weet dat we ook dit soort watervalletjes in Oostenrijk zien, als we de bocht om lopen en een gigantische waterval zien. Ik ben erg onder de indruk en hoor later dat ik toch echt langs een slang ben gelopen en Sarah ook, poeh! 

Dan op weg naar de laatste geplande activiteit voor vandaag, een wandeling van ruim twee uur door de natuur en de heuvels richting onze guest-house in Tawangmangu voor de avond. Het is een prachtige, maar pittige wandeling. In een lange rij achter elkaar aan door de prachtige heuvels en landbouw van centraal Java en het is echt pittig dalen en klimmen. Sarah loopt tussen de jongelui vooraan en we horen haar regelmatig heel hard lachen, ze kan het vooral goed vinden met Berber en Remco, ze hebben zoveel plezier samen. Eenmaal bij een huisje aangekomen, krijgen we hele zoete thee en koekjes. We worden opgehaald door de busjes, want het is te laat om verder te lopen en het wordt bijna donker. De volwassenen vinden het erg jammer, de jongelui staan te juichen, nu kunnen ze nog een duik in het ijskoude zwembad nemen. In de avond gaan we met z’n allen eten en komen in een feestje terecht van een groep Moslims. Ze vinden het geweldig dat we komen kijken en willen dat we meedoen. We dansen en lachen met hen en moeten met velen op de foto, wat een leuke, spontane afsluiting van de avond, iedereen is erbij en doet mee.