Van Victoria naar Ucluelet.

We zijn klaar in Victoria en ruimen de boel op! In een camper is dat heerlijk, want dat kost niet zo veel tijd. We gaan ontbijten bij Starbucks en ik bel daarna mijn mamsie, nog voor mijn verjaardag! Ze is geloof ik erg blij iets van me te horen, ze neemt snikkend op en legt snikkend neer, nog maar drie weekjes mam! We rijden op weg naar Ucluelet (Ju-kloe-é-let), een klein surfdorpje aan de zuidkant van Vancouver-eiland. De weg er naar toe is qua afstand niet eens zo lang, maar het zijn geen snelwegen als in Europa, maar een- of tweebaanswegen dwars door de natuur. Het begin is redelijk breed en goed begaanbaar, maar na Nanaimo, waar we over drie dagen vandaan vertrekken naar het vaste land, duiken we het binnenland in naar de zuidkant van het eiland en rijden dwars door de regenwouden. Zeer dicht beboste landschappen met enorme meren, echt zo anders dan we ooit gezien hebben. Echt Canada zoals je het je voorstelt, als je het je tenminste ooit hebt voorgesteld. In gedachte zie je een stoere “Lumberjack” zich een weg banen door de dichte bossen om zo’n hele hoge, dikke boom om te zagen, Wauw! Maar die zien we niet en we genieten gewoon van alles wat we tegen komen. In Ucluelet duiken we de eerste de beste zijweg in wat onze camping lijkt te zijn. Het is camping gerund door surfers, dus lekker chill en weinig luxe en zoals meestal moeten we even wennen, in ieder geval Sarah en ik. Bij de receptie bespreken we meteen een surfles  voor Sarah, want dat moet hier! We worden naar onze plek gewezen en er wordt nog even tussen neus en lippen door verteld dat we geen etensresten buiten moeten laten liggen, want vorige week was er nog een beer op onze plek komen zoeken, waaaaah! We staan midden in de rimboe naast een Nederlands gezin met drie kinderen, leuk voor Sarah. We zitten even buiten wat te drinken en Sarah en ik zijn op onze hoede voor die beer, als we ineens iets horen ritselen in de bosjes. Binnen een paar seconden zijn we binnen en de tranen rollen over onze wangen, wah, de beer! Leo kijkt ons aan en denkt:” Wat moet ik met ze!” en leest als we weer naar buiten durven even voor wat we moeten doen als er een beer komt, in ieder geval niet wegrennen! Maar rustig naar achteren lopen en als dat niet helpt, schreeuwen, lawaai maken en met spullen naar hem gooien. Sarah en ik maken het van kwaad tot erger met de boel overdrijven als ik roep dat we haar als laatste gooien als we niks meer voor handen hebben, gelukkig kan ze hier om lachen. Ik moet stilletjes aan “De dodemansrit” van Drs P denken. ’s Avonds koken we ons eerste maaltje in de camper en hebben het binnen opgegeten, je moet toch niet denken aan een beer tijdens het eten. Na het eten stapt Sarah met de buurkinderen, Ilse van 14 en Arie van 12, in de heerlijke hot-tub die ze hier hebben en daarna maken we een kampvuurtje bij de camper, waar we met de twee gezinnen een wijntje drinken, we hebben zomaar “vrienden” op de camping! Dat gebeurt ons niet vaak. We worden naar binnen gedreven door de regen, want het weer valt een beetje tegen, jammer.

Maandag 18 juli, leo’s verjaardag! De kinderen hebben met z’n drieën van te voren cadeaus geregeld, goed hoor! Leo krijgt een kaartje voor Theo Maassen in Carré en is zeer blij verrast. We moeten opschieten, want Sarah krijgt haar eerste surf les deze ochtend. Ook Ilse en Arie, de buurkinderen gaan op les en we melden ons bij de receptie. Een echte surfdude, met blond piekhaar en een vette baard, ontvangt de kids en er gaan nog twee meiden van een jaar of 25 mee. Wij sjezen er achteraan met de camper en komen terecht op een mooi strand. Het weer is niet echt best, maar prima weer om te surfen, volgens de leraar. De twee meiden zijn erg spontaan en we raken snel met ze aan de praat. Eéntje komt uit Australië en één uit Frankrijk, we hebben meteen een klik met ze. Eerst wordt alles op het strand uitgelegd en moeten ze oefenen op het droge. Na een half uurtje instructie mogen ze dan eindelijk het water in. Om beurten worden ze de golven in gestuurd en als Sarah aan de beurt is staan we met spanning te kijken. Ze ligt op haar plank, gaat via haar knieën naar staan en neemt zo de eerste de beste golf zonder te vallen. Jeetje, dat hadden we niet verwacht en de rest heeft er dan ook duidelijk meer moeite mee. Het is niet zo dat Sarah iedere keer op haar plank blijft staan en ze valt vaak op hilarische wijze, maar ze komt ook regelmatig staandend naar de kust, het snowboarden heeft wel geholpen zegt ze later. Tijdens het surfen begint het hard te regenen, maar daar hebben wij meer last van dan zij. Sarah is reuze enthousiast als ze uitgeput na twee uur naar de kant komt en krijgt ook een enorm compliment van de surfdude, ze deed het erg goed! We gaan het dorpje Ucluelet in en zoeken een tent om te  lunchen. Alles is erg chill hier, lekkere tenten met heerlijke muziek en allemaal op zijn surfs, lekker rustig en kalm aan! Wij doen heel graag mee! Er schijnt een mooie wandelroute langs de kust te lopen en we besluiten deze te doen. Het heet de "Wild Pasific Trail", maar zo "Wild" is hij niet. Het is een pad door het regenwoud, maar helemaal geprepareerd. Ach, we bedenken dat het ook niet anders kan, want het regenwoud is hier zo ontzettend dicht begroeid, daar is geen doorkomen aan! Leo snapt niet hoe de beren daar doorheen komen. Oh ja, shit, hier zitten beren, Sarah en ik weer in paniek! Maar de wandeling gaat langs de ruige kust en is erg mooi, dat vinden Leo en ik overigens, Sarah vindt hem vooral lang. We gaan uit eten voor Leo’s  verjaardag en komen in een ontzettend leuk familierestaurant terecht, ook zo heerlijk gewoon, geen poespas. Je kunt er ook bowlen en snookeren, de tv staat aan, maar het is niet storend. Na het eten gaan we terug naar de camping waar tot in de late uurtjes met Marlies, Arie, Ilse en zoon Arie heerlijk genieten van de kampvuur en een biertje en honderduit kletsen. Ze hebben nog een zoon, Stijn, maar die is 6, dus die moest echt naar bed. Zij vertrekken morgenochtend vroeg richting Whistler, waar wij een dag later heen gaan, wie weet komen we ze nog tegen. Het is in ieder geval even gezellig met z’n allen, vooral voor Sarah. Als we naar bed gaan besluiten Leo, Sarah en ik om onze laatste sanitaire stop niet in de camper te doen, maar gewoon bij het sanitair van de camping. Nu moeten jullie weten dat de camping ook in het regenwoud staat en dat we een eindje naar beneden door het dichtbegroeide bos moeten lopen. We namen een zaklamp mee, maar Sarah en ik kunnen elkaar enorm gek maken met onze angsten in het donker. We hangen aan Leo’s arm, die helemaal gek van ons wordt en wij komen niet meer bij in het pikke donker!