Van Clearwater naar Jasper.

Na ruim een week in de prachtige natuur gezeten te hebben zonder WI-FI, zitten we nu tussen de hoge bergen en stromende beekjes met WI-FI (Wel alleen bij de washroom, dus ik zit hier voor lul) Maar ik kan er tenminste weer een aantal verhaaltjes op zetten. Veel leesplezier.

Maandag 25 juli een dagje verplicht chillen en dat is helemaal niet erg na twee weken reizen in Canada. We wilden wel raften, maar dat ging om één of andere reden niet en hadden we bedacht dat een “riversafari” wilden gaan doen. Gisteravond gingen we uitzoeken waar dat mogelijk was en dat was ongeveer anderhalf uur rijden. Op zich is dat geen drama, maar het is anderhalf uur de richting op waar we morgen heen reizen, Jasper! Dus werd ons geadviseerd en hadden we zelf ook een beetje bedacht, dat we het beter konden doen op weg naar Jasper. Om een lang verhaal kort te maken, we hadden vandaag tijd om de was te doen, want dat is ondertussen erg nodig. We hebben eerst lekker uitgeslapen en zijn na het eten lopend naar de supermarkt gegaan om oa wasmiddel te kopen. Het lopen ergens naar toe zijn ze hier niet zo gewend, iedereen pakt de auto. Dus loop je hier naast de grote weg en is het een gevaar voor eigen leven om over te steken. We kwamen langs een motel en dan krijg je gewoon de kriebels. Het is zo’n motel van twee verdiepingen hoog, zo’n lang en vierkant gebouw uit films en series. In onze beleving, die van Leo en mij, worden in dat soort motels alleen maar moorden gepleegd of schuilen misdadigers die op de vlucht zijn voor de politie of andere misdadigers. Dat gebeurt immers altijd in films en series, herkenbaar? Nou, ik krijg altijd de kriebels van zo’n motel en als je dan ook nog af en toe een politie sirene hoort, zo één die je ook alleen maar in Amerikaanse series hoort, dan is de filmset voor een thriller compleet! Dat even ter zijde, we hebben dus boodschappen gedaan (en langs zo’n eng motel gelopen) als we een café zien. Ik heb mijn bak koffie die ochtend nog niet gehad en we duiken naar binnen, wat een geweldige tent is het weer. Er staan twee dames op leeftijd achter de bar en de rest van de tent hebben ze helemaal ingericht naar hun leeftijd, compleet jaren 60 stijl inclusief een wand met alleen maar Elvis Presley. Ik weer helemaal enthousiast en Sarah snapt niet wat hier nou zo leuk aan is, maar ik maak wel overal een foto van. De koffie was overigens niet te drinken, maar de rest maakte het helemaal goed. Op de camping hebben we er een wasje ingedaan, gelezen, een spelletje gedaan, het wasje in de droogtrommel gedaan, gegeten, weer gelezen, zijn we lek geprikt door de muggen, de was eruit gehaald en opgevouwen en genoten van het mooie weer, want dat is het. Het zonnetje staat hoog aan de hemel en de temperatuur stijgt tot 28 graden en wij? Wij zitten in de schaduw! In de middag besluiten we het dorp Clearwater in te rijden, maar het is zo klein dat we er door zijn voor we met onze ogen knipperen. We hebben wel een liquorstore gevonden en hebben bier en wijn ingeslagen. Dit is nergens in een supermarkt te koop, alleen in liquorstores dus. In de avond bij de camper pasta gegeten en een kampvuurtje gemaakt, want dat is nog steeds zo leuk om te doen. Jammer dat dat toch nergens in Europa kan. Leo kondigt aan dat hij nog even op bed gaat lezen en dan weten Sarah en ik hoe laat het is, hij leest amper twee pagina’s of zijn ogen vallen dicht, hij gaat dus lekker slapen.

De volgende ochtend, dinsdag 26 juli, staan we op tijd op om de boel weer klaar voor vertrek te maken. Zo hebben we ieders onze eigen taak hierin, Leo koppelt de camper los van water en elektra en Sarah en ik zorgen dat binnen alles veilig en dicht is en dat de uitbouw weer ingeschoven is. We rijden op weg naar Jasper, zeg Djesper en dan op z’n Amerikaans, dus Djeeeesper! We rijden nu dus richting de rocky mountains, deze gebergte loopt van California tot bovenin Alberta, waar Jasper ligt. Onderweg maken we bij Bleu River een stop om de “riversafari” te doen, het ligt pal naast de weg. We komen bij een rivier terecht waar er al heel wat auto’s staan, het is druk zo te zien. Maar eenmaal bij de receptie valt de drukte wel mee en boeken we een safari op de rivier. Ze proberen ons daarnaast nog een jeep safari aan te smeren, want dan is de kans 100% dat je beren ziet, maar daar trappen we niet in. Alle activiteiten zijn hier duur zat, nu ook weer €70 de man/vrouw en Sarah dit keer voor de helft, meestal wordt zij ook als addult gezien (hoe hard wij ook aangeven dat zij dat nog lang niet is). Met 7 andere mensen stappen we in de boot bij Alex, onze kapitein, een vrouwelijke wel te verstaan. Zij legt ons het één en ander uit over wat we misschien wel gaan zien en zet er dan vaart in, we sjezen naar de “Bleu Lake” wat weer adembenemend prachtig is, dit plaatje is nou hoe je je Canada voorstelt, tenminste wij. Hoge bergen met veel bomen en een prachtige “Lake” voor je. We moeten met haar mee de kade afzoeken naar beren en ja hoor, ineens zien we een bosje bewegen, zij zet de motor uit en daar komt een zwarte beer tevoorschijn. Iedereen is ademloos stil en je hoort alleen maar geklik van de fototoestellen. We keken allemaal naar wat het beertje deed, toen er een meter of drie links van hem nog een beer tevoorschijn kwam en weer allemaal geklik van de camera’s en niemand die wat zei. Na een poosje gingen we verder, allemaal onder de indruk. Ze deed haar best om langs de kade nog een beer te traceren, maar er waren ook andere kapers (boten) dus het moest eerlijk verdeelt worden. En ineens zagen we er één op een klein strandje, ze ging er pijlsnel op af en dat beest liet zich helemaal bewonderen door ons, we kwamen tot op vijf meter van hem vandaan. Hij ging geheel zijn eigen gang en op een gegeven moment hief hij z’n hoofd, rook wat in het rond en ging weer verder. We hebben prachtige foto’s kunnen maken. Vlak voor we terug kwamen op de basis vertelde ze nog het één en ander over de zwarte beer en daar zaten wetenswaardigheden bij die we nog niet wisten. Wisten jullie bijvoorbeeld dat de berin, als ze bezwangerd is, zelf bepaalt wanneer ze de jongen geboren laat worden! Dat kan van drie maanden tot wel twee jaar zijn, zij voelt zelf wanneer ze er sterk genoeg voor is zodat ze voor ze kan zorgen. En zo waren er nog meer dingen die wij niet wisten en zo zie je maar, je bent nooit te oud om te leren (dat weet ik als geen ander). Na deze ervaring rijden we door richting Jasper, Alberta. Het is weer een adembenemende tocht met steeds hogere bergen, “de Rockies”. In Jasper, een leuk skidorpje, moeten we even zoeken naar de camping. Hij is niet te missen bijna zo’n grote camping is het maar hij staat midden in de natuur, aan de voet van een berg. Bij binnenkomst moeten we wachten tot een vrouw aan de auto onze naam komt checken en ons onze plaatsen wijst op een papiertje. Ze sluit haar verhaal af met een folder over beren, want hier is de laatste dagen een Grizzly gesignaleerd. Een Grizzly, die is wel erg groot en eng. We zijn net aan de lieve kleine zwarte beer gewend, maar dit is andere koek. We hebben meteen weer erg veel lol over onze eventuele ontmoeting met deze knuffelbeer. We staan hier midden in de rimboe, zonder stroom en zonder water, maar wel met beren om ons heen, kan het mooier en eenvoudiger! De camping is heel erg groot en ligt nogal ingewikkeld in elkaar met ergens in het midden centraal de douches. Als we deze gaan zoeken, moeten we een beekje over, waar Sarah met één voet in valt, daarna moet ik er nog overheen en dat wordt uitgebreid gefilmd en gefotografeerd, maar ik blijf droog! Op de terugweg blijkt er natuurlijk netjes een paadje te lopen naar onze regio. Elke drie veldjes hebben wel een eigen  wc-ruimte, deze staat vlak bij onze camper. Vlak voor het naar bed gaan, willen Sarah en ik nog even plassen, maar het is erg donker en dan nog al die beren, wolven en sfinxen om ons heen, het is voer voor een slapstick. We nemen beiden een zaklantaarn mee en lopen heel voorzichtig al giechelend de camper uit, Sarah voorop en ik achter haar aan. We kwamen heel bij de wc’s aan en kwamen al niet meer bij van het lachen van de spanning. We gingen beiden een wc in en plasten duo, toen ik onder de wand Sarah’s voeten zag en die greep! Nou, wat een gegil en een gelach, Sarah gillen en ik lachen, gelukkig zat ik al op de wc, anders plaste ik in mijn broek, het was hilarisch. Al gillend van het lachen liepen en renden we terug naar de camper waar Leo ons zag aankomen door het raampje. Hij had ons horen gillen en schaamde zich kapot. We hebben nog lang na gelachen!