Natuur in Vancouver!

In de ochtend (13 juli) worden we door Rob afgezet bij Capillano suspension bridge, net buiten de stad. Dat is aan de voet van Grouse mountain, waar we later die dag op kunnen met een gondel, nu is het nog te bewolkt en is het daarboven niet leuk volgens Rob. Dus wij eerst naar de "suspension bridge". We zien al bij de kassa dat het hier gaat om een "Cliff trail" en een "tree frail", we zijn benieuwd. We hebben het gevoel dat we midden in het regenwoud zitten, allemaal hoge, groene bomen.En dat zo dicht bij een grote stad, heel bijzonder. Het wordt ons ook duidelijk dat het hier gaat om een diepe kloof met helemaal onderin een stromend riviertje. Meestal loop je onderin de kloof langs de rivier, maar nu gaan we hoog boven de rivier lopen, over steigers en loopbruggen. Het is nog redelijk rustig en we besluiten eerst de trail langs de klif te doen. Heel spannend, maar ook geweldig om boven zo'n diepe afgrond te lopen. Zelfs Leo loopt stoer achter ons aan en hij heeft toch echt last van hoogtevrees. Sarah gaat voorop en hangt boven de afgrond, we vertrouwen er maar op dat het allemaal stevig genoeg is. Wij genieten vooral van alle prachtige natuur, wat is dit weer mooi. Daarna moeten we toch echt de hangbrug over naar de andere kant van de kloof. Leo en Sarah gaan eerst zodat ik een foto kan maken en als ik er dan over loop, sta ik echt te trillen op mijn benen en vind het doodeng, dat Leo dit überhaupt durft? Hij is er zelf ook een beetje verbaasd over. Het pad door de bomen is mooi, we leren weer iets over de natuur in Canada en ontdekken wat we eigenlijk wel wisten, de lucht is hier erg schoon. Als we het parkje uit gaan, zien we de rij voor de kassa en zijn blij dat we dat niet gaan meemaken op de hangbrug. We staan bij de bushalte om naar boven naar Grouse mountain te gaan, als we besluiten toch richting stad te gaan. We pakken gewoon een bus richting de stad en komen bij de seabus uit, van dagje één. Oh, dat herkennen we en we kijken nog wat rond alvorens we op de boot stappen. Dan ontdekken we een marktje, wat ook weer erg leuk is. Dit zijn voor ons bijna de leukste dingen, gewoon iets ondernemen en genieten van de dingen die je tegenkomt en ziet. We lopen door de stad, duiken het Olympisch stadion in, drinken weer iets bij Starbucks en lopen zo weer heel Robsonstreet door naar de bussen. We weten ondertussen hoe het busnetwerk werkt hier en nemen de 254, want deze komt het dichtst bij Rob's huis. Als we daar aankomen is niemand thuis en we zijn bang niet binnen te kunnen, maar hier laten ze de deur gewoon open, dus kunnen we heerlijk bij het zwembad zitten en even chillen. Ik trek meteen mijn sportkleren aan, want Rob en Shelly zijn fanatieke tennissers en vanavond gaan we het tegen elkaar opnemen op hun club. Als Rob thuis komt zegt hij tussen neus en lippen door dat je alleen in het wit mag spelen. Huh? Wat is dat voor een onzin en ik heb lang gedacht dat hij ons in de maling nam, maar nee, toen Shelly binnen kwam, had ze een tas vol witte tenniskleding mee, nou ja! Het had wel wat, iedereen in het wit op de baan en we hebben erg veel plezier gehad tijdens het tennissen, vooral Shelly en ik. Rob en Leo hadden af en toe behoorlijke rally's die Shelly dan doodleuk wist te verknallen door ertussen te springen! Dan kwamen de dames niet meer bij van het lachen en deed Rob alsof hij het helemaal niet erg vond. Voor ieder die het wil weten, het werd 3-6, 6-3, dus we konden nog een aardig balletje slaan. Daarna nog een biertje natuurlijk en we zaten daar op het terras met het mooiste uitzicht over Vancouver, echt prachtig! Sarah was bij de jongens en Jenna gebleven, ze hebben de hele avond skip-bo gedaan, de jongens vinden het geweldig, dus we hebben besloten dat het spelletje aan het eind van de vakantie hier blijft. We hebben na het tennissen nog lang bij het zwembad kunnen borrelen, kletsen en lachen,. 

De volgende ochtend, 14 juli (Hey, Sonja is jarig!!) zette Shelly ons af bij "Fly over Canada" iets dat we volgens Jarryd gezien moesten hebben. Het was inderdaad geweldig. Je werd in een stoel vastgezet, naar voren geschoven in de ruimte en daar zat je ineens boven in de lucht en het was alsof aan een parachute hing en over de mooiste landschappen vloog, ik kreeg er gewoon tranen van in mijn ogen, zo bijzonder was het! Daarna van het weer genoten in de stad, naar scienceworld geweest, een soort Nemo en toen terug gelopen de stad in. Aan het eind van de dag ontmoetten we Rob en Shelly in "Tap and Barrel" waar we een drankje hebben gedronken, lees een biertje! "Tap and Barrel" is een grand café dat in een oude scheepsloods gebouwd is, indrukwekkend. 's Avonds is ons soort afscheidsetentje met de hele familie, want wij halen morgen de camper op om ons reis voort te zetten. Aan het einde van onze reis zullen we nog een nacht bij Rob slapen, maar dan zijn Shelly en de jongens op vakantie. We hebben afgesproken, of meer, Shalley en ik hebben afgesproken, dat we geen drama krijgen bij het afscheid, maar dat we gaan vieren dat we elkaar hebben ontmoet. Ik ben zo slecht in afscheid nemen en moet dat in de zeer nabije toekomst nog te veel gaan doen. Shelly vindt het een goed plan. Bij de griek waar we gaan eten zitten de volwassenen bij elkaar en de jongeren bij elkaar. Sarah zit bij de jongeren en vindt aardig haar draai, je merkt dat ze steeds meer verstaat en kan lachen om de grappen die er gemaakt worden. We hebben een hele gezellige laatste avond met elkaar en we worden plat geknuffeld door Shelly die naar haar eigen huis vertrekt na afloop. Wat een ontzettend warm en fijn mens hebben we leren kennen en hopelijk lukt het hen volgend jaar naar Nederland te komen. Thuis spelen we nog een potje skip-bo met z'n allen, de jongens zijn er ondertussen verslaafd aan geraakt. Voor het naar bed gaan nemen we afscheid van de jongens en nu vinden ze het wel goed een knuffel te krijgen, we moesten weer lachen om de eerste avond toen ik zo gek aangekeken werd. Het was erg fijn deze kant van de familie te leren kennen.