The day after

Maandag 6 augustus

De dag na de aardbeving, we worden allemaal een beetje brak wakker. De één heeft meer geslapen dan de ander, maar iedereen heeft toch een oog dicht kunnen doen, ook Romy, Sarah en ik. Afgelopen nacht werd ik wel regelmatig wakker en spitste mijn oren of ik iets hoorde, enorm gedonder van water of het fluiten van een bewaker, maar er was niets van dat alles. Ons prachtige suite had de mooiste plek, maar dat was ook het dichtst bij de zee en daar was ik nu iets minder blij mee. Eka heeft de hele nacht met tv aan geslapen, voor haar is het ook verschrikkelijk, want het is haar land met haar landgenoten die dit moeten meemaken. Om 8.30u gaan we de bus in en verlaten met gemengde gevoelens Lovina, “The place to be(ach) en not to be!” Op naar Munduk, een dorpje hoog in de bergen. In de bus is het rustig of er wordt over de dag van gisteren gepraat, het wordt ons steeds duidelijker hoeveel schade deze beving gebracht heeft, met 91 doden en 20.000 mensen dakloos, we worden er stil van. Dan is het voor ons natuurlijk alleen maar een hele nare ervaring wat goed is afgelopen, hoe angstig we ook op dat moment terecht waren. Een smet op onze reis, maar oh zo onbelangrijk ten opzichte van de mensen op Lombok en Gilli. We rijden de bergen in, met steile weggetjes en haarspeldbochten. Langzaam genieten we van het uitzicht, we gaan de wereld van de Sawa’s in. In Munduk aangekomen lunchen we met een mooi uitzicht op een vallei met her en der een sawa. Na de lunch maken we een wandeling met een gids door de rijstvelden, met z’n allen. De gids voorop en Eka achteraan. Wij Leo en ik, lopen met Ric en Saskia achteraan bij Eka. De gids weet onderweg veel te vertellen, maar Eka ook en die hebben we met z’n vieren zowat privé. We vragen van alles en nu vooral over kruidnagel, want dat is waar we nu doorheen lopen, een kruidnagelbos of hoe je het noemen wil. We komen niet veel sawa’s tegen en als ik zeg tegen Eka dat ik dacht dat we daar doorheen zouden lopen, zegt ze met een big smile dat ze dat ook dacht. Tegen het eind van de wandeling liepen we steil omhoog en Eka raakte steeds achterop. Wij regelmatig met z’n allen wachten en als ze er dan was, liepen we verder, net als bij het skiën. Ineens zag ik haar kletsen met een meisje en ja hoor, bij weer een steile klim, zoefde ze ons voorbij op een scooter, oh, wat had ze een lol en wij ook. Bij het zien van onze kamers, viel onze bek open, wat een mooie en knusse kamers. Het was een soort huisje op palen en boven sliepen we en hadden een klein balkonnetje, met de prachtigste uitzicht die je je maar kon wensen, over sawa’s zo een dal in. De rest van de dag hebben Leo en ik heerlijk rondgewandeld en van de omgeving genoten en de kinderen deden allerlei spelletjes in het restaurant. We hoorden dat er veel naschokken zijn op Lombok en die zijn ook af en toe hier te voelen. Het schudt dan niet echt bij ons, maar je hebt ineens het gevoel dat je onstabiel wordt en weet niet goed waarom, tenminste, zo voel ik het. In overleg met Eka, annuleren we ook onze trip naar Gilli, ook deze eilanden zijn getroffen door de aardbeving. Daar zouden we as maandag, als de groep en Rick en Romy naar huis zijn, naar toe gaan. Het is jammer, maar meer ook niet. Nu moeten we nog wel even kijken wat dan, maar daar hebben we nog een week de tijd voor om dat uit te zoeken. 

Dinsdag 7 augustus

Na een nacht onder de klamboe in een hutje op palen geslapen te hebben, staan we op tijd op om te ontbijten en ons klaar te maken voor de reis naar Ubud. We hebben sinds ons vertrek uit Lovina een kleinere bus gekregen, omdat die grote niet past op de wegen van Bali. Het is even behelpen met af en toe flink krappe beenruimte, maar als we op weg zijn snappen we waarom we in deze bus rijden. Het zijn enorme krappe wegen met scherpe haarspeldbochten en zeer steil stijgen en dalen, de tour de france zou er jaloers op zijn. De bus gaat ook erg langzaam af en toe, want hij moet in z’n één omhoog. Onderweg stoppen we bij een Hindoetempel, deze is erg bekend en staat in een meer. Het is een mooi complex, erg goed onderhouden, iets wat op Java nog wel eens ontbreekt. Onderweg in de bus leren we steeds meer over het Hindoeïsme, Eka heeft werkelijk overal verstand van en als ze iets niet weet, vraagt ze het even aan de chauffeur, een Hindoestaan. Het stikt hier werkelijk van de tempels, grote, kleine en ook die er erg verlaten uitzien en we leren dus dat elke familie een tempel heeft, de rijken iets groter en de armen iets kleiner. De verlaten tempels zijn niet echt verlaten, maar worden niet structureel gebruikt, alleen voor een bijzondere gelegenheid. En overal zie je offers liggen, grote bakken met van alles erin, maar ook hele kleintjes, een blaadjes met bloemblaadjes en wat eten erin. En die offers liggen vaak bij een tempeltje, maar ook gewoon ergens voor een deur, je komt ze overal tegen. 

In Ubud aangekomen, lunchen we in het hotel, met weer de mooiste uitzicht tot nu toe, echt waar, we kijken op een sawa met de mooiste groene kleuren. Na het eten krijgen we onze kamersleutel en zoeken we ons hotelkamer op. We komen langs Rick en Romy’s kamer en roepen ons binnen, hebben ze een privé zwembadje, het moet niet gekker worden. Maar dan komen we de onze binnen en kijken door het raam achter, zien we ook een privé zwembadje, met uitkijk over de sawa’s, ik raak niet uitgekeken. Ik blijf kijken en probeer zoveel mogelijk in me op te nemen, dit is zo mooi! We chillen nog wat in ons tuintje, maken een rondje over het terrein en door de sawa’s, want daar kun je gewoon op die randen lopen. Wat is dat prachtig! Ik weet heel goed dat het er ws stikt van de slangen, maar als je dat gewoon heel hard negeert, zijn ze er ook niet! In de middag gaan we Ubud in, een klein stadje met heel veel winkeltjes en restaurantjes. We genieten met z’n vijven van alles en nemen rustig de tijd om de winkels te bekijken, eten bij een restaurantje en als klap op de vuurpijl vinden we een tentje waar ze heerlijke koffie hebben. Ubud is leuk, hebben we besloten en gaan er morgen zeker weer naar toe. 

Het genieten komt weer langzaam terug, maar wordt dan soms ineens overschaduwt door de ellende wat zich op niet zo ver van hier af speelt en blijft het dubbel. We raken er ook niet over uitgesproken!