Seminyak, het einde van deze trip!

10 augustus 2018 - Seminyak, Indonesië

Woensdag 8 augustus

We staan wederom op tijd op en ontbijten in de openlucht (een restaurant zonder muren eigenlijk, heel mooi) naast de sawa’s, een droom. We zien er allemaal sportief uit, want “De fietstocht door Ubud” staat op het programma. Rick en Romy gaan niet mee, die hebben een dagje voor zichzelf en willen naar de Budha to Budha fabriek die hier vlakbij is. We komen hun ook in de ochtend niet tegen, want die liggen nog lekker op hun bed. Om 8u vertrekken we in busjes en moeten een eind rijden, Ubud uit. Hé, we gaan toch in Ubud een fietstocht maken? Het komt echt goed! We rijden door de buitenwijken van Ubud en daar is de woonboulevard te vinden. Er zijn daar allerlei kleine winkeltjes met de mooiste meubels. In de auto filosoferen we over om de meubels te verkopen in Nederland, ze zijn zo mooi. Onderweg stoppen we bij een mooie “fotomaakplek”, commerciële sawa’s, mooi, maar een beetje jammer. We hebben een koffiebreak met uitzicht over drie vulkanen, ook over de vulkaan die enkele weken geleden nog actief was. Bij een andere vulkaan zien we de lavastromen nog lopen en ze lijken vrij vers. We vragen wanneer de laatste uitbarsting was, in 2010, maar de stromen zijn er al vanaf 1963. Wauw, dat is nog duidelijk te zien. Daarna gaan we naar ons beginpunt van de tocht en kiezen we de fietsen uit en krijgen uitleg over het fietsen. We gaan op weg, Eka achteraan. Het is duidelijk dat het geen zware tocht wordt, anders gaat Eka echt niet mee. Dit heb ik haar ook laten weten, natuurlijk. We gaan inderdaad “Downhill” en rijden door dorpjes. De gids laat ons af en toe stil staan en vertelt ons over de Hindoestaanse cultuur. We krijgen de voorbereidingen van een massabegrafenis te zien, het klinkt luguber, maar dat is het niet. En we mogen op het erf van een familie kijken en horen we waarom iedere familie een tempel achter of voor het huis heeft. Want je ziet hier echt ontzettend veel tempels tussen de huizen, kleine maar ook grote tempels. Het is boeiend om te horen hoe belangrijk het Hindoeïsme op Bali is. Daarna gaan we weer door, nog steeds downhill en we gaan af en toe flink hard, je moet echt niet vallen. Het is mooi, we zien veel Sawa’s en komen door dorpjes waar bijna alle kinderen naar je staan te zwaaien. Af en toe moet je klimmen, maar dat mag geen naam hebben. Zo ver Downhill kan in Nederland echt nergens, het is een bijzondere gewaarwording. Bij het eindpunt mag je kiezen, met het busje naar onze lunchplek of fietsend, maar dan 9 km klimmen. Het is warm, vochtig warm en de meeste kiezen voor het busje, wij ook. Vijf gaan op de fiets, twee jongens en drie volwassenen, stoer hoor. Wij zijn al lang heerlijk aan het eten, als de vijf met een rood aangelopen hoofd en nat van het zweet aankomen, ze zijn moe, warm, maar voldaan. Na het eten gaan we terug naar het hotel en chillen nog wat, Ik betrap Leo en mij erop dat we gewoon kunnen staan achter onze kamer en genieten van wat we zien, zoveel kleuren groen, adembenemend! In de middag nemen we de shuttle naar Ubud waar Rick en Romy inmiddels zijn, Eka gaat met ons mee, anders loopt ze alleen en het is altijd gezellig met haar. We treffen de twee in een café en drinken wat mee. De fabriek was erg leuk en interessant, Romy heeft zeker nog wat gekocht, het was ook goedkoper dan in Nederland natuurlijk. We lopen door het stadje en het is handig dat Eka mee is, zij kan zoo goed afdingen, wat ze dan ook graag voor ons doet. Sarah wilde een broek en Eka was bezig toen Sarah ineens 150 riep. Eka rolde haar ogen weg, want ze zat al zowat op 100. Wahaha, het werd nu 125(duizend) Roepia, €9! Sarah heeft het nog lang aan moeten horen. Alle winkeltjes gingen dicht en wij op zoek naar een restaurantje. Eka nam ons mee naar een restaurant waar zij altijd met haar collega’s at en het zag er inderdaad een beetje “Indonesisch” uit, TL-lichten aan en alles werd aangegeven door van die afschuwelijke plaatjes, maar lekker dat het was! 

Donderdag 9 augustus

Vandaag op naar het einde van onze reis (met de groep) We weten al lang dat Seminjak de laatste stop zou zijn voor zij vertrekken, wij blijven nog even. We vertrekken pas laat en lunnen het rustig aan doen. Leo en ik willen zoveel mogelijk genieten van ons uitzicht en staan soms gewoon te kijken. Om 9u hebben we afgesproken te ontbijten, want Lara is jarig en dat gaan we vieren. Ook Kirana is jarig, het dochtertje van Eka en we feliciteren haar en snappen zo goed hoe moeilijk het is om daar niet bij te zijn. Eka doet stoer en verteld dat ze haar dochter al gebeld heeft. Dan komt Lara en alles is versiert en we zingen voor haar. We hebben allemaal een kleinigheidje gekocht voor haar en er is een verjaardagstaart. Daarna verrassen we Eka door ook voor haar dochter te zingen en Eka neemt het snel op voor haar, Maar ook voor Kirana hebben we allemaal een kleinigheidje gekocht en dan is er geen stoere Eka meer en krijgt ze het moeilijk, dat mag! Ze is erg verrast en vindt het zo leuk, ze laat het haar dochter meteen weten. We rijden daarna naar Seminjak, dat heel dichtbij Cuta ligt, dus dat betekend een soort Cherso! Het wordt inderdaad drukker en drukker en we komen weer steeds meer in de file te staan. Door smalle straten die overvol zijn met auto’s en scootertjes rijden we naar ons hotel. We zijn een beetje weemoedig en denken terug aan al die mooie plekken waar we geweest zijn als we deze grote hotel zien met een echte receptie en brandschone witte vloeren, ai! We zetten ons er overheen en gaan eerst wat eten in een strandtentje, want dit hotel ligt wel aan zee natuurlijk. We zitten (niet echt) lekker te eten als we het weer voelen……de aarde beeft weer! We herkennen het vrijwel meteen en het duurt nu ook langer dan de vorige keer, maar we blijven rustig. Het personeel van het restaurantje waar we zitten rent in paniek naar buiten, maar wij zijn al buiten en weten dat dat goed is. Iedereen kijkt elkaar aan en ik besef dat dit zo vreemd is, gewoon heen en weer geschud worden door de aarde en er helemaal niks aan kunnen doen. Rick en Romy zijn met Eka in de lobby, voorin het hotel en moeten ook naar buiten en een poos wachten tot ze weer naar binnen mogen. We hebben het er later over waarom we nu wel kalm kunnen blijven en Romy en ik zijn het er over eens, we weten wat we moeten doen en we denken meteen weer dat het Lombok is. En dat klopt, het is weer Lombok dat getroffen is, zo triest. Op internet is het meteen duidelijk dat het weer heftig is en als ik dan hoor over de app dat Eka heel verdrietig is omdat er iemand is overleden die ze kent, zoek ik haar even op. Ze doet de deur open en valt huilend in mijn armen, ze is zo verdrietig en ik huil zachtjes met haar mee. Wat een ellende voor de Indonesische bevolking. 

Daarna gaat het leven ook gewoon weer door, we zwemmen in het zwembad en in zee, met zijn hoge golven en drinken gezellig een biertje, maar toch, in mijn achterhoofd, blijft het verdriet hangen van de bevolking. In de avond gaan we met bijna de hele groep en zoeken een eettent op. Laat ik het kort houden, het was niet lekker. Daarna zochten we een bar op, want de jeugd wilde nou toch eens eindelijk stappen. Na heeel lang achter elkaar aangelopen te hebben, belandde we natuurlijk in zowat de eerste tent, de jeugd bleef daar en wij zochten even verderop een tent op. Daar speelde een bandje best leuke muziek, maar wel keihard waardoor we niet met elkaar konden kletsen. We dansten allemaal op onze plek en Leo, die danste niet, maar dat verbaast niemand. Het was wel geweldig om naar het publiek te kijken, wat een volk af en toe. Vlakbij ons zat een grote groep 65 plus Aussies uit z’n dak te gaan. De tent ging redelijk op tijd dicht en enkele ouders gingen bij de jongeren verder, Leo en ik niet, wij gingen met Remco naar het hotel. Remco baalde, maar hij gaat morgen met zijn pa duiken en moet heel vroeg op. 

Ik vond het okay zo, ben toch behoorlijk onder de indruk van alles. Leo en ik overleggen heel wat af, de plannen moeten steeds weer aangepast worden……

Van reisblog naar fotoboek
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
reisdrukker.nl

Foto’s

4 Reacties

  1. Jan Heijnen:
    10 augustus 2018
    Ik weet eigenlijk moeilijk te reageren op je verhaal. Moeilijk en indrukwekkend allemaal, maar het grootste verdriet vindt plaats op Lombok alleen ervaren jullie het nu "naast de deur". Liefs opa/papa
  2. Monique:
    10 augustus 2018
    Wederom een kippenvel verhaal. Dank je wel. Ik leef met jullie en de bevolking van Indonesië mee. Geef Eka een knuffel van mij.
  3. Anneke:
    10 augustus 2018
    Zoo heerlijk als Henk zegt:" er is weer een verhaal. Verdrietige, mooie en liefdevolle situaties beschrijf je. Voor Rick en Romy een veilige terugreis. En Leo , ik denk dat dansles nog een mogelijkheid voor je is.
  4. Roslyn:
    10 augustus 2018
    Prachtige verhalen schrijf je en wat beleven jullie veel mooie dingen maar zeker ook vervelende dingen. Maak er nog wat van Vicky, Leo en Sara, Rick en Romy een veilige terugreis. Afscheid zal moeilijk worden van de hele groep en zeker van jullie kinderen. Hou je taai en geniet ook nog even.