Yogyakarta

25 juli 2018 - Yogyakarta, Indonesië

Maandag 23 en Dinsdag 24 juli


Mijn eerste reisverslag van 2018!
We zijn sinds maandag 23 juli onderweg. Om 8 uur in de auto gestapt richting Schiphol, Tania was zo lief om ons te brengen. Rick en Romy stonden ons al op te wachten na de douane, want het was erg druk op schiphol en het beste was om maar zo snel mogelijk de rijen in te duiken en rustig je beurt af te wachten. Om half 12 gingen we richting gate waar we onze eerste medereisgenoten ontmoette, Gert en Hermien, oh nee, Saskia. Dat leken wel leuke gasten, maar je kent ze niet, dus we gingen rustig weer onze eigen gang, niet meteen jezelf helemaal bloot geven. In het vliegtuig werd ik enthousiat gegroet door Mike, een grote Surinaamse man die heel hard; “ Hey, jij bent Vicky, ik herken je!” Het tweede gezin was bekend. Na 14 uur hangen, tv kijken, beetje eten en drinken, kwamen we aan op Java, Jakarta airport. Daar na anderhalf uur weer instappen om naar ons eindbestemming te gaan, Yogjakarta, waar onze reis is begonnen. Daar op het vliegveld had je snel door wie er allemaal bij de groep ging horen en stelden we onszelf ook aan elkaar voor, poeh, de eerste hobbel van onze eerste groepsreis is genomen.
Eka, onze reisbegeleider voor deze reis, stond ons al met haar big smile op te wachten en Bam, daar liepen we met z'n allen de hitte in. Met een opgewekte stem vertelde Eka dat we er maar aan moesten wennen, zo is het het hele jaar door. Dat wordt zweten. Snel de bus in en op naar ons hotel. In de bus vertelt Eka een aantal weetjes over Yogya en dat we om 6u een meeting hebben in het restaurant. Zij heeft ook besloten dat we daar gaan dineren met z'n allen om elkaar te leren kennen, Okay, zij zal het wel weten. Ons Hotel ligt in een geweldige straat met allemaal restaurantjes en we worden blij verrast als we binnen lopen, mooie kamers met een prachtig zwembad. Dit om te acclimatiseren volgens Eka, want dit is wel het mooiste Hotel. Daar gaan we dus maar van genieten, want we weten niet wat gaat komen. De kinderen doen nog wat schuchter naar elkaar, maar hebben wel door waar het ijs gebroken kan worden, in het zwembad. Heel voorzichtig druppelen er steeds meer het water in, ook ouders, maar echt contact leggen is lastig. Ik, als echte leerkracht (ha,ha) doe stoer en stel voor de bal (die heel slim door één gezin meegenomen is) naar elkaar over te gooien en dan de naam te zeggen van degene waarnaar je hem gooit. Er ontstaan hilarische taferelen en het ijs is gebroken. Er zijn namelijk twee Ricken, één met k en één zonder, twee Leo’s, één man (de mijne) en één vrouw die eigenlijk Leonora heet en drie meiden met de namen, Sarah, Tara en Lara. Zoals ik al zei, er wordt vanaf dat moment veel gelachen. In de avond met z’n allen aan tafel, de ouders bij elkaar en de jongeren aan de andere kant, er wordt veel gekletst en gelachen. Wij zoeken op tijd ons bed op, net als Rick en Romy, want de nacht in het vliegtuig was niet alles. Sarah heeft schijnbaar nergens last van, net als vele andere jongeren, die gaan nog een spelletje doen. Pfffffff, een dochter van 17………

Woensdag 25 juli
De jetlag hakt erin, we moeten om kwart voor 8 op om om 9u in een Becak te zitten met de hele groep, maar Leo, Sarah en ik slapen dwars door de wekker heen. Gelukkig hebben we Rick en Romy nog, die ons wakker kloppen. We gaan ontbijten en staan om 5 voor 9 klaar om op avontuur te gaan, ruim op tijd dus. Iedereen krijgt een eigen Becak en en we gaan in een lange stoet achter elkaar richting Het paleis van de Sultan. Wat een tocht! Ze rijden hier links, maar kris-kras door elkaar, auto’s, Becaks en brommertjes, heel veel brommertjes. Je kunt wel bedenken hoe schoon de lucht was die we tussen al het verkeer inademde. Ieder voertuig vecht voor zijn eigen stukje weg en gebruikt zijn toeter daar waar nodig is. Ik zit bij Ardi in de Becak en wij sluiten de rij. Ik geniet volop van de hectische tocht en prijs mijzelf een gelukkig mens om dit samen met mijn gezin te doen. Wat een andere wereld laten we ze zien, zo’n boeiende mooie wereld met mooie en zeer vriendelijke mensen. Wij, Leo en ik, denken regelmatig terug aan 23 jaar geleden, toen we hier met z’n tweetjes waren, we herkennen zowaar nog het één en ander. Bij Het Paleis aangekomen, lopen we naar de ingang en regelt Eka de toegangskaarten, toch wel handig, zo hoeven we niet in de rij te staan. Ze heeft zelfs een Nederlands sprekende gids voor ons geregeld, maar dat had ze beter niet kunnen doen. Die man kon namelijk niet zo heel goed Nederlands, of eigenlijk heel slecht Nederlands, dus hij was bijna niet te volgen. Hij vertelde over de Sultan en al zij vrouwen en heel veel kinderen. Hij gooide met jaartallen, maar wat er toen gebeurd is, verstonden we niet, waardoor er veel gegiebeld werd. Het keerpunt van giebelen naar keihard lachen was het feit dat hij er ineens het woord Porno tussendoor gooide, daar schrok iedereen wakker van. We kregen later door dat hij de zin; “Seksualiteit is geen porno!” had gezegd, maar het leed was al geschied. Zo netjes als we waren, zijn de meesten toch achter hem aan gehobbeld en hebben we nog een Wajangpoppenvoorstelling gezien en muziek geluisterd, dat was wel bijzonder. Daarna door naar een werkplaats waar Wajangpoppen gemaakt werden en ja hoor, we hebben er één gekocht! Hierna zei Eka dat we weer onze Becak moesten opzoeken om naar het waterpaleis te gaan. Iedereen schoot in de stress, want we moesten wel in dezelfde Becak verder. Gelukkig waren die mannen wat gewend, want al gauw stond Ardi naar me te zwaaien, oh ja, ik zat in zijn Becak, en weer in een stoet op naar het waterpaleis. Ook dat was interessant, maar het werd steeds warmer en het was er erg druk, dus waren we best snel uitgekeken daar. We hadden hier weer een gids en deze sprak ‘gewoon” engels, we konden het verhaal nu wel volgen. Ons laatste ritje bracht ons naar een Batikfabriek, waar we uitleg kregen over hoe de mooie doeken gemaakt werden, een intensief werkje. De middag mochten we zelf indelen, ook wel lekker. We hebben heerlijk gegeten in een tentje vlakbij ons Hotel en daarna in een Becak richting Malioboro, de “place to be” om te shoppen. De dames op zoek naar een Batikdoek om om te slaan op plaatsen waar je niet te boot mag lopen, maar dat was nog erg pittig om die te vinden, want er zijn vooral Batikhemden en jurken te koop, heel erg veel. Leo en ik zijn hier 23 jaar geleden ook geweest en herkenden de Mall nog waar we binnen liepen met de Mac nog op dezelfde plek, erg leuk. In de Mall kon er gepind worden en Rick voelde zich rijk, hij heeft een miljoen (roepia) gepind. In de avond een restaurantje in de straat opgezocht en lekker saté gegeten.
Morgen weer vroeg op om richting Borobudur te reizen. Rick is bang dat we het mooiste dan gezien hebben, ik denk van niet…..

Foto’s

6 Reacties

  1. Michiel:
    25 juli 2018
    Geweldig!! 😃 Wat een leuk reisverslag al 🤗
  2. Monique:
    25 juli 2018
    Het verhaal komt mij bekend voor😃😃😃😃
  3. Mathilde Bloemhof:
    26 juli 2018
    Super leuk weer om te lezen! Heel veel plezier daar!
  4. Jan Heijnen:
    27 juli 2018
    Leuk verhaal!
  5. Sharon:
    27 juli 2018
    Goed om te lezen ! En de foto’s te zien . Heerlijk genieten
  6. Michiel:
    29 juli 2018
    Gaaf! Enjoy!!😘