In de auto, lopend en op de fiets door de natuur.

Woensdag 27 juli, weer tijd voor een uitje. Het is een uur tijdverschil met British Columbia, dus we hadden meteen last van een jetlag en werden een uur te laat wakker. We wilden naar een gletsjer in de bergen, maar daar waren we nu te laat voor. Er is genoeg te doen in de buurt van Jasper, het is hier zo mooi! Dus pakten we de spullen in en trokken er op uit. We reden richting een groot meer waar je wandelingen kon maken. We hebben natuurlijk een 15 jarige puber bij ons, die niet van wandelen houdt en dat ook duidelijk aangeeft. We houden rekening met haar, maar zij houdt ook rekening met ons. We hebben echt geen moeilijke puber en zij vindt ons wel leuke ouders, geloof ik, dus we hebben allemaal geen moeite om rekening met elkaar te houden. Eenmaal bij het meer aangekomen zagen we dat we niet de enige waren, er stonden veel auto’s, campers en zelfs bussen. Er was een restaurant waar we eerst een kop koffie gingen drinken en waar achter ons een stel Amish kwamen staan. Sarah keek haar ogen uit en ik vertelde dat dat dus Amish mensen waren, we hadden het er een keer in de auto over gehad. Wij dachten dat deze mensen alleen in de VS woonden, maar nu deze mensen kwamen uit Toronto hoorde we één van hen vertellen. Sarah bleef staren naar deze bijzonder uitziende mensen. Na de koffie begon onze wandeling, niet de langste en niet de kortste, weer een mooi compromis gesloten. We liepen langs het meer met op de achtergrond de bergen met sneeuw, een plaatje, waar we iedere keer ook een foto van wilde maken. Er stond ook regelmatig een zuil met info over hoe en wie dit meer ontdekt had. Ik vond het reuze interessant, Sarah niet! Maar dan vertel ik het tussen neus en lippen toch tegen Leo in de hoop dat ze er iets van mee krijgt. En vaak krijg je dan later toch één of ander vraag van haar, heel grappig. Het tweede gedeelte liepen we door het bos terug. We doken de camper weer in en reden terug naar een afslag waar je een canyon kon zien. Ook daar was het druk, maar het lukt de Canadezen op één of ander manier toch een bezienswaardigheid zo neer te zetten dat je toch het gevoel hebt dat het rustig is of zo, dat is erg prettig. Die Canyon was prachtig en erg diep. We liepen een stuk stroomafwaarts en dat was een behoorlijke afdaling. Het tegemoet komend publiek had het erg zwaar, vooral de zwaarlijvige mensen, met het naar boven lopen, oei, dat was ons voorbode. Het was weer erg mooi en indrukwekkend, we hebben tot bruggetje 4 gelopen en maakten toen  weer aanstalten om terug naar boven te lopen. Sarah liep voorop en Leo en ik liepen kwiek en vrolijk achter haar aan, vooral niet laten merken dat je het misschien wel een beetje zwaar vindt! Na dit bezoek hadden wij, Leo en ik, behoefte aan een heerlijk koud biertje en Sarah aan WI-FI, dus op naar de tent van gisteren, “Jasper Brewery”, Sarah en wij weer blij! Terug op de camping besloten we een rondje te lopen over de immens grote camping. Het is wel bijzonder, want ze hebben er weinig tot geen faciliteiten, alleen het hoognodige, het sanitaire! En af en toe wat speeltuintjes. Als je voor het eerst binnen komt en je wilt je aanmelden, moet je langs een loket rijden en meer is er eigenlijk niet. Een camping midden in de natuur, heel bijzonder! Als we langs de loketten lopen, vragen we of er evt een plek met stroom vrij is en ja hoor, we krijgen een andere plek toegewezen, met stroom, kunnen we alles weer opladen. En daar mogen we een vuurtje maken, we zitten tevreden met een wijntje bij het vuur, optimaal genieten.

De volgende ochtend, donderdag 28 juli, ontbijten we op een fabelachtige plek, aan het randje van de camping, midden in het regenwoud. We zien twee marmotten vlakbij, dus snel de camera erbij gehaald. Als we er weer klaar voor zijn rijden we richting het stadje Jasper waar we een koffietent opzoeken. Even de dag goed beginnen. Daarna lopen we naar een fietsverhuur, want je kunt prachtige Trails in deze omgeving fietsen en Sarah vindt dit erg leuk, dus wij gedrieën achter elkaar met helm op, op de mountainbike! De trail is lastig te vinden, maar als we hem eenmaal hebben getraceerd, zijn we niet meer te houden. Leo voorop, dan Sarah en als laatste ik. Ik durf niet zo hard te gaan volgens de andere twee, dus fijn achteraan. We genieten van de heuvels en dalen, ontwijken boomwortels en stenen, of gaan er af en toe vol overheen, met het nodige gegil van de dames, leo wordt af en toe gek van ons! We eten een koek bij een mooi meertje en rijden helemaal tot de canyon waar we gisteren ook geweest zijn, nu komen we bij bruggetje 5 en 6, die we gisteren te ver vonden lopen. Het was geweldig, zo door de natuur te fietsen en we kwamen bijna niemand tegen, ja, een “moos” zo’n rendier met een enorm gewei, die wil je wel tegen komen. We hebben ruim drie uur gefietst en gehobbeld, dus we begonnen alles wel te voelen. Sarah klaagde het hardst, maar wij wisten dat juist zij morgen het minst last zou gaan krijgen, onze lichamen kunnen toch echt minder hebben. Na afloop weer een heerlijk biertje gedronken bij “Jasper brewery” en toen nog even naar de camping, waar Leo wel weer zin had om te lezen (lees, z’n ogen dicht doen). Sarah en ik doken onder een koude douche en gingen aan de picknick tafel lezen. Ik keek een beetje rond en zag ineens iets langslopen. Ik stond meteen op en liep naar de camper en sommeerde Sarah hetzelfde te doen. Zij keek me eerst lacherig aan, ze vond het een flauw grapje (ik doe namelijk regelmatig alsof er een beer aankomt), maar toen ze mijn zeer serieuze gezicht zag, rende ze in paniek achter me aan, dat gezichtje dat ze  trok was goud waard, jammer dat ik geen fototoestel klaar had. Ook jammer dat het toestel nog ingepakt zat, want dat beest schrok net zo hard van mij als ik van hem en hij was foetsie voordat de andere twee iets zagen. Ik beschreef wat ik gezien had en we kwamen eruit dat het een coyote moest zijn geweest, een slanke, ranke, klein en spitsig hondachtige! Wel een mooi beest. Even later reden we naar de stad om iets te eten. Nadat we hadden gegeten, reden we via een binnendoor weggetje terug naar de camping, toen we een paar auto’s langs de weg zagen staan. Dat betekent, stoppen en camera pakken, wat we ook deden. Sarah was het eerst buiten (wat een heldin) en Leo ging er met de camera achteraan. Ik reed de auto, dus was niet zo snel, toen Sarah opgewonden terug kwam lopen, een grizzly! Wat een prachtig beest was het en je kon gewoon, okay op een afstandje, naar hem kijken. Hij was enorm, veel groter dan de zwarte beren die we tot nu toe hadden gezien en zo mooi. Leo heeft weer een paar mooie foto’s kunnen maken. Wat Sarah en ik even later, toen we op de camping kwamen, beseften, was dat dat beest wel heel dichtbij de camping was. Ai, dus meteen plassen en verder erg dichtbij de camper blijven.

Morgen trekken we verder naar Lake Louise, waar we een nachtje blijven om daarna naar Banff door te rijden. Het komende ritje moet het mooiste zijn wat we gaan beleven en het is tot nu toe al zo ontzettend mooi. We zijn erg benieuwd en hebben voorgenomen overal te stoppen en vooral te genieten! We gaan het beleven.