Vancouver, here we come!

Ons eerste verslag op dag drie van onze reis. Het is nu maandag ochtend en we zijn al twee dagen te gast bij Rob en Shelly, mijn neef en zijn vriendin. Het lijkt al veel langer geleden dat Rick en Romy ons stonden uit te zwaaien op Schiphol. Er vloeiden wel wat traantjes, want het was gek om die twee achter te laten, het was fijner geweest ze mee te hebben. Maar het is ook goed zo, zij gaan lekker hun eigen gang.

Bij de paspoortcontrole was er nog even en lekker opstootje. Een stel domme w… eh vrouwen, hadden geen geduld, maar dat mocht onze pret niet drukken, wij gingen op weg! We hadden tijd zat om even te shoppen en dat hebben we ook gedaan, we zagen van alles en wilden van alles kopen, maar uiteindelijk kocht alleen Leo een luchtje, omdat hij zo lekker goedkoop was. Die ging bij mij in de rugzak (is een belangrijk gegeven voor een later akkefietje!) Op naar het vliegtuig, nog even op het bord kijken……delayed! Pfffff, hadden we weer tijd zat. Op zo’n moment gaan Sarah en ik gewoon door met alles en nestelen ons op een bankje, Leo wordt een beetje stil en zoals wij dat zeggen, sjaggie! Het “Delayed” (of is het “De” Delayed?) duurde langer en langer en Leo keek zorgelijker en zorgelijker en uiteindelijk kwam het eruit, “Ik hoop dat we onze vlucht niet missen in Londen!” Shit, paniek bij de twee vrouwen, als dat maar niet gebeurt nee. Ik denk meteen; Oh jee, ik heb Rob z’n nummer niet, maar ik heb gelukkig wel ons vluchtnummer doorgegeven, eh, of niet?” Zaten we met z’n drieën “sjaggie” te wezen. Uiteindelijk mochten we het vliegtuig in en kwamen  we een uurtje later in Londen aan. We hadden precies een uur om bij het volgende vliegtuig te komen en dat lijkt genoeg, als je niet met een pendelbus drie terminals verder moet zijn, je nog een soort parcoursje moet lopen door de terminal en als mijn rugzak niet compleet binnenste buiten moet en er inderdaad iets niet pluis is, Leo’s luchtje, deze moest helemaal uitgepakt en opnieuw geseald worden en…de zakjes waren op! Volgens mij ging die vrouw de zakjes uit Timboektoe (Mali) halen. Oh nee! Maar geen paniek, het kwam goed, we kwamen op tijd bij onze vlucht naar Vancouver aan! (Pfffff) De reis in de Airbus A380 (voor vrouwen en andere leken, dit is het grootste vliegtuig dat er is) verliep verder vlekkeloos, hij duurde alleen een beetje lang. Wij vlogen terug in de tijd en kwamen om 18.45u in Vancouver aan (voor ons was het 3 uur ‘s nachts of zo) En na onze koffers gepakt te hebben, gingen we bij de uitgang op zoek naar die grote neef van me en ja hoor, daar stonden ze, Rob en Shelly. Wat een heerlijk weerzien met Rob en kennismaking met Shelly. Op naar Rob's huis aan de andere kant van Vancouver. Het was wel drie kwartier rijden en zo kregen we meteen een indruk van deze, kunnen we nu wel zeggen, prachtige stad. Daar aangekomen werden we begroet door Jared en Anders, twee zonen van Rob. Ik wilde Jared een Nederlandse begroeting geven, maar hij schrok zich rot van mijn aanraking, dat zijn ze hier niet gewend. Later konden we er gelukkig om lachen. We kregen van alles aangeboden, maar wij hadden niet zo veel honger. Wat een leuke, hartige mensen zijn dit toch en zo blij dat er eindelijk familie op bezoek is! Vooral Shelly blijft dat zeggen en Rob? Hij blijft de heerlijke, grappige, maar oh zo aardige grote neef! Fijn om je meteen zo thuis en zo welkom te voelen! Uitgeput kropen we om 22 uur in bed, even voor de duidelijkheid, het was in Nederland op dat moment 7 uur de volgende ochtend. 

De eerste dag in Vancouver begon met een echt engels ontbijtje, gemaakt door Rob. Beng, meteen een bodempje gelegd met Bacon, eieren én twee worstjes! Shelly had haar dochter Jenna meegenomen en na het ontbijt gingen we op weg naar Squamish, een stadje drie kwartier rijden. En wat een prachtige rit. We rijden langs de kustlijn, richting een baai waar Squamish aan ligt. We rijden tussen zee aan de ene kant en bergen aan de andere kant, heel bijzonder, naar de gondel waar me mee naar boven gingen. Het was precies zo'n gondel als in Steibis, we mistten alleen de bakken waar de ski's in moeten. Daarboven hebben we gewandeld, maar vooral van het prachtige uitzicht en elkaar genoten. We liepen, kletsten, lachten en genoten samen. Ik weet zeker dat Sarah's engels een stuk beter is na dit weekje, want ook zij doet mee in de gesprekken, goed hoor. Daarna terug richting Vancouver en nog even een stop gemaakt met een prachtig uitzicht op Vancouver! Daarna door naar de kustlijn van Vancouver zelf om over een marktje te lopen (altijd leuk) en even naar de Starbucks te gaan (een idee van Sarah) Het weer was deze dag heerlijk en konden we weer eenmaal thuis lekker met een biertje aan het zwembad zitten. De "Barbie" werd aangezet, hier kwam Rob zijn Australische roots weer naar boven en alle kinderen kwamen langs om te eten. Shelly's dochter Jenna en zoon Conner en Rob zijn twee zonen Jared en Anders. We raken niet uitgekletst en niet uitgelachen onder het genot van eten en wijn, dit is vakantie op zijn best! We storten 's avonds weer in (toch nog last van een jetlag) en duiken op tijd ons bed in. 

Vandaag, maandag 10 juli, gaan we met z'n drietjes de stad verkennen. Rob en Shelly zijn werken en hebben ons uitgebreid verteld waar we kunnen shoppen. Na ons, iets minder heftig ontbijtje, gaan we op weg naar beneden!