Op naar het Atlasgebergte

Ik verstuur nu een verhaal, want we gaan de dessert in een voorlopig geen internet! Tot morgen.

Vandaag, woensdag 7 augustus, verlaten we de bewoonde alweer en gaan we richting het Midden-Atlasgebergte. Als we de bus in komen, krijgen we een blaadje van Ismael, een jongen die met ons mee reist en vooral heel erg dienstbaar is. Hij vult de flessen met water en tilt de koffers, iets wat er zeker zelf kunnen doen en dat ook eigenlijk willen, maar het is Ismael zijn werk en dat kun je hem niet afnemen. Nou, hij deelt dus ook de blaadjes uit waarop allerlei belangrijke Marokkaanse woorden staan die we met Abdul doornemen. Het is hilarisch, wat een moeilijke taal, zelfs de buschauffeur, Abdul de tweede, komt niet meer bij van het lachen en heeft moeite zich te concentreren op het rijden! We stoppen er maar mee. Er wordt gestopt bij een supermarkt om onze lunch te kopen en gaan dan op weg. Het belooft een mooie rit te worden dus ik ga zeker niet slapen! Het is zeker een mooie rit, we rijden door bossen en dan weer door heel ruig gebied, wat een veelzijdigheid! We komen ook door het Zwitserland van Marokko, wat dan ineens inderdaad weer heel erg groen en netjes is. Hier wonen ook rijke Marokkanen, dat zie je aan de huizen én je kunt er in de winter skiën, vandaag Zwitserland. We gaan er een bakje koffie drinken en rijden verder naar onze picknickplek. Onderweg zien we allemaal tent-achtige woningen en ik zeg dat dat wel nomaden kijken. Abdul zegt net hetzelfde, het zijn nomaden die met hun vee in de zomer hier in de bergen zijn en in de winter naar de dessert trekken, heel bijzonder. Je ziet onderweg ook ontzettend veel schapen-of geitenkuddes, met een herder en vaak ook honden. Weer iets geleerd. Onderweg stoppen we nog even bij aapjes en even later gaan we op een groen plekje aan een beekje picknicken. Het is alweer behoorlijk warm, we kunnen er maar moeilijk aan wennen! Dan zien we ineens uit het niets weer een stadje oprijzen wat Midelt blijkt te zijn, ons eindpunt! We slapen nu al een beetje in de dessert, alles is dor, droog en zanderig om ons heen. We nemen een duik in het ijskoude zwembad, zelfs ik, want ik heb het zo warm. Voor het eten worden we de bergen ingereden om een wandeling naar een bergdorpje te maken en thee te gaan drinken bij een familie. Het is nog steeds warm en we moeten bedekte kleding aan, dus we zweten weer heel wat af. We komen langs een enorme kloof wat werkelijk een prachtige plek is om op de foto te gaan, was het niet dat Leo echt geen stap verder zet als het zo diep is. Dus ik maakte foto's en ging op de foto met Sarah. We liepen verder langs de klif richting het dorpje die in de verte opdoemde, een dorpje helemaal van klei! We komen steeds dichterbij en worden door steeds meer kinderen omringd. Ze weten wat we er komen doen, bij een familie thee drinken en Abdul vertelt dat één meisje al heeft gevraagd of we bij hun willen komen, dat levert geld op natuurlijk! Wij in een lange rij het dorp in en het was niet te geloven waar we in terecht kwamen, zo primitief en zo klein! Het huisje bestond uit een keuken en (slaap)kamer, met één peertje als lamp. Eén van de groep liep per ongeluk tegen het lichtknopje aan, waardoor er kortsluiting ontstond in het meterkastje waar ik net onder stond. Er klonk een harde knal en ik stond onder een vonkenregen, schrok me kapot en sprong opzij. Met mij niks aan de hand verder, maar zij hadden geen stroom meer, dat was het ergste. Ah, zei Abdul, dat wordt wel opgelost. Het was in ieder geval heel vervelend. Die vrouw ging gewoon door voor ons met één kind op haar rug gebonden en drie om haar heen, waar wij natuurlijk allemaal vertederd naar keken, het waren prachtige kinderen. De thee was niet te drinken, maar dat gaf niks, wij zaten in een donker hokje en luisterde naar alles wat Abdul te zeggen had! Na de thee kregen de kinderen pennen van ons en zij natuurlijk geld van Abdul. We liepen door het dorpje naar de weg en werden omgeven door kinderen, ze kwamen overal vandaan. Het was een dorpje van klei met hele nauwe straatjes, het leek wel een film! De kinderen begeleiden ons naar de bus en zwaaiden ons na..... Iedereen was stil op weg naar het hotel!