De aarde is de baas

Zondag 5 augustus

Vandaag een soort van bonusdag in Lovina. Ik heb wat last van mijn darmpjes, dus wil wel in de buurt blijven van een toilet. Rick en Romy willen graag naar de waterval die in de buurt is en gaan zelf op pad, goed van hun. Ze krijgen er vertrouwen in dat ze het allemaal zelf kunnen regelen en wij juichen het toe. Wij ontbijten rustig en gaan op ons veranda zitten, want ik moet er nog een verhaal de wereld in sturen. Leo gaat alvast bij het zwembad zitten en we genieten, gewoon van de mensen en hub omgeving. Ik kreeg een goede tip om op het strand een massage te nemen, bij een tandloos vrouwtje onder een boom en ging informeren. Ik kreeg meteen een paar vrouwtjes op me af die me wat wilde verkopen. Ik ging heel rustig bij ze zitten, bekeek van alles en we kletsten wat. “Nice woman” kreeg ik te horen, “I know” zei ik. Uiteindelijk belandde ik op de massagetafel met mijn gezicht naar de zee en heb genoten van een heerlijke massage van een uur lang en dat voor maar 5 euro 40 en ws heb ik teveel betaald, want zij was erg blij, maar ik ook. De rest van de dag lekker gelezen, gezwommen en genoten van de omgeving. Regine had geregeld dat we ’s avonds met z’n allen op het strand konden eten. De bediening deed de hele middag al zijn best om alles klaar te zetten en het zag er ook super uit. We zaten aan een lange tafel bij zonsondergang te genieten van elkaar en een drankje en weer erg goed eten, een buffet. Na het eten gingen we in een kring vlakbij zee bij een groot kampvuur zitten, er waren drie muzikanten die meezingers zongen en er werd ook flink meegezongen, iedereen genoot. Bij het meezingen van Three little birds, “Baby, don’t worry bout a thing”…… begon de aarde onder ons te beven. Ik zat op een stoel in het zand en voelde me ineens heel raar, mijn stoel schudde heen en weer, zo f… weird. Ik keek om me heen en iedereen was eigenlijk in de war tot het besef kwam……… een aardbeving. Ik keek naar het hotel en zag veel mensen in paniek rondrennen, toen dacht ik maar aan één ding, “de kinderen”. Leo stond inmiddels naast me geloof ik en ik riep kalm, maar toch dwingend dat Sarah Rick en Romy bij ons moesten komen, wat ze ook deden. Het beven duurde maar 8 seconden, maar van het één op het ander moment zaten we in een compleet andere wereld. Ook Eka moest schakelen en meteen handelen. Iedereen bleef bij elkaar tot Eka aangaf naar het restaurant te gaan, waar nog een groep van Sawadee zat. Eka kreeg vrijwel meteen door dat er op 12 KM van Lombok een aardbeving was in zee. Ik hield al constant de zee in de gaten, trekt hij terug? Dan weet ik dat er een tsunami is. Het was even chaos omdat iedereen op zijn telefoon zat om info te winnen. Ik dacht alleen maar, we moeten weg bij de zee. Eén gezin ging juist terug naar de zee en sommeerde mij dat ook te doen. Ik zei alleen maar dat ik vooral daar niet wilde zijn, De vader vroeg mij nog waarom niet, maar ik wilde hem niet bang maken, want ik wist niet of mijn angst gegrond was en ik zei dat ik me daar niet veilig voelde. Sarah was ondertussen helemaal overstuur en bang, misschien voelde ze mijn angst ook, maar ik kon er echt niks aan doen. Even later werden we bij elkaar geroepen en moest dat gezin van het strand gehaald worden en werden we verzocht om naar de parkeerplaats voor het hotel te gaan omdat er een tsunami waarschuwing was, GVD, dus toch! We mochten nog onze belangrijkste spullen halen, wat leo deed en moesten daar blijven zitten tot een uur na de beving. Daarna mochten we terug met de waarschuwing dat als we iets voelde, we weer naar voren moesten. Ondertussen hield ik als een leeuwin mijn drie kids in de gaten, waar zijn ze, ze moeten in de buurt blijven en Leo maar uitzoeken hoe erg het was. Ook Romy had het moeilijk en ik troostte twee kinderen tegelijk, maar kon hen ook niet zeggen dat alles goed kwam. Ineens voelden we nog een beving en renden weer naar voren. Eka bleef ons heel goed op de hoogte houden en deed alles wat ze kon, de Kanjer. Zelf had ze dit ook nog nooit op een reis mee gemaakt én ze heeft een man en kind op Java. Samen met de andere Sawadee gids, een Nederlandse man die Marco heette, had ze veel contact met het hoofdkantoor en in overleg moesten we bij elkaar buiten blijven tot alles veilig gegeven werd. Iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om en je zit met een groep die je net twee weken kent. Enkelen werden jolig, maar daar kon ik niet tegen, ik werd juist rustiger volgens mij en maar opletten hoe het met de kinderen gaat. Sarah zat bij de jeugd en ik zat dichtbij Romy met Rick aan haar andere zijde. Ik had ondertussen ook veel contact met Eka en zij had ons al aangeboden bij haar op de kamer te slapen, want wij zaten erg dichtbij het strand en ze begreep onze angst, zo lief! Na heel lang, ik weet niet hoe lang, vertelde die Marco dat de tsunami alarm was ingetrokken en dat we terug naar onze kamer konden. Iedereen die in de lobby wilde slapen of bij hun kinderen wilden slapen kreeg hier toestemming voor. En als het dan toch mis zou gaan, zouden twee bewakers op een fluitje over het terrein gaan om ons te waarschuwen. We moesten onze deuren open laten, zodat we meteen weg konden. Ik keek Rick en Romy aan wat ze wilden. Ze wisten het nog niet en wij ook niet. Ik wist één ding zeker, ik wil bij Sarah blijven. Wij gingen naar onze kamer en besloten onze koffers eerst te pakken en daar op bed te gaan. We liepen naar Rick en Romy en stelden allerlei scenario’s voor en besloten dat wij bij Sarah blijven in onze kamer en dat zij zich konden redden in hun eigen kamer, het was voor iedereen duidelijk wat het noodplan was. Van slapen kwam er weinig, maar het is ons toch gelukt enkele uurtjes te pakken. Vooral Sarah en ik hadden elkaar nodig, Leo lag al snel te slapen. 

Het is nu de volgende dag en we weten ondertussen dat er 91 doden zijn gevallen, het was echt ernstig. De toeristen op de Gilli-eilanden worden allemaal geëvacueerd. Ook wij annuleren onze drie extra dagen op Gilli in overleg met Eka, En natuurlijk kijken we met z’n allen terug naar het hele gebeuren, dit hebben we samen meegemaakt, we raken niet uitgepraat. Wat er dan bij mij vooral op komt is het gevoel van totale machteloosheid, de aarde doet wat hij wil en wij zijn dan zo nietig, zo klein en vooral, zo machteloos! Dat gevoel komt terug als ik aan het moment terugdenk toen onze wereld ineens veranderde. Lieve mensen, het gaat goed met ons. We zijn vertrokken naar de bergen en gaan verder met onze reis. Maar vergeten doen we dit en de mensen die getroffen zijn nooit! Dikke kus.