Snorkelen in Amed

Dinsdag 14 augustus

We worden vandaag wakker gemaakt door de branding (Okay en ook door al het verkeer dat vlak achter ons idyllisch huisje langsrijdt), weer behoorlijk vroeg, een uurtje of 7. We hoeven nu niks meer, nergens op tijd te zijn of zo, maar het zit in ons systeem. Sarah heeft daar overigens geen last van, zij kan gewoon door slapen. Leo en ik lezen wat en doen het rustig aan. Na het ontbijt aan het strand besluiten we naar de winkeltjes te lopen. Maar Amed is geen winkelstadje, Amed is een lange weg langs de kust met allemaal restaurantjes, hotels en duikscholen en heel sporadisch een winkeltje of een ATM. Het is heuveltje op en heuveltje af en al behoorlijk warm en daar komen de ouderwetse gezinsirritaties de hoek om kijken. Leo stapt behoorlijk stevig door en zweet zich kapot. Sarah moppert dat het zo ver is en ik wil ook weten hoe ver we nog moeten, we blijven lopen. En als het nou een gezellige loop is, maar het is langs de weg. Ik wil koffie, Leo een ATM en Sarah wil niks meer, heel gezellig. Uiteindelijk komen we een ATM tegen én een koffietent, waar de koffie niet te drinken is, maar we komen allemaal weer tot rust. Leo denkt erover om ook terug te lopen, maar wij hebben al een taxi geregeld. De rest van de dag gaan we aan het water zitten, wat snorkelen en lezen, heerlijk. We zijn het er langzaam over eens dat dit toch wel heerlijk bijkomen is na zo’n intensieve reis. We praten erover, hebben via de app contact met mensen van de groep en met Rick. Het is wel jammer dat Rick en Romy hier niet bij zijn, hadden we het met z’n vijven kunnen afsluiten. Sarah en ik besluiten te gaan snorkelen, vlak voor het hotel. Stelletje helden samen. We staan er klaar voor, duikbrillen op, maar geen van beiden durft naar onderen om te kijken wat er te zien is. We moeten ernorm om elkaar lachen en als we het dan eindelijk durven zien we…..helemaal niks! Wahahaha. Er is geen koraal te zien en ook geen rotsen, het water is helemaal niet helder en blauw, maar troebel en bruinachtig! Dus zien we ook geen mooie kleine en grote vissen. We gaan nog een stukje verder, maar we zien af en toe een verdwaalde Nemo, verder niet. In de middag spreken we een mannetje die ons met zijn bootje een stukje verderop kan brengen, aha, daar zijn al die bootjes voor op het strand. We besluiten dat morgenochtend te gaan doen. In de middag gaan Sarah en ik iets verderop het water in, want daar zijn meer mensen aan het snorkelen. De branding is behoorlijk en ik heb natuurlijk weer moeite om overeind te blijven, wat Sarah erg grappig vindt. Uiteindelijk staan we er klaar voor en moeten toch die drempel weer over om ons hoofd onder water te doen, we blijven echt zulke tutten, maar komen niet meer bij van het lachen. Nu zien we inderdaad wat meer en als ik dan ineens iets aan mijn been voel en gillend boven kom, komt Sarah proestend van het lachen boven, dat was zij dus. Ze is bijna net zo verrot als haar moeder. In de middag lees ik mijn boek uit, Sarah kijkt flut tv op de I-pad en het lukt Leo eindelijk om rustig een boek te lezen. Ik wandel nog wat langs het strand, het is echt heerlijk. Ik heb via de app contact met Liesbeth, een vriendin die ook met haar gezin door Indonesië reist en nu ook op Bali is. Het gaat ons ws lukken elkaar nog te zien, leuk!

Woensdag 15 augustus

Vandaag gaan we het bootje in om even verderop te gaan snorkelen, dat is “the place to be” volgens de locals, dus dat doen we dan maar. Sarah voorin dat smalle bootje en Leo en ik erachter. De golven zijn best hoog en we kletteren er overheen, Sarah wordt kletsnat. Ik heb mijn handdoekje en e-reader meegenomen en verwacht dus naar een strandje gebracht te worden waar we kunnen snorkelen en op het strand liggen, maar niets is minder waar. Ergens midden op zee, mindert de man vaart en sommeert ons uit de boot te gaan. Ik moet natuurlijk weer alles aantrekken, want ik ben er nog helemaal niet klaar voor. Als we uit de boot springen denk ik nog; “Waar is het trappetje om er weer in te klimmen?” en ik bedenk dat hij die ws ergens heeft wat ik niet heb gezien. We gaan dus snorkelen en ik moet zeggen, hier zie je wel vissen in alle soorten en maten en ook nog koraal. We dobberen hier nog even rond en dan vraag ik de man, die geen woord Engels verstaat, of we zo verder gaan of dat het de bedoeling is dat we hier blijven, dat laatste is de bedoeling dus. We snorkelen nog wat en besluiten na een uurtje dobberen dat het goed is, we willen terug. Wij naar het bootje en ik wachten op het trappetje, als ik zie dat Sarah uit het water gehesen wordt en zelf er soepel verder in klimt. Oh jee, dat gaat bij mij ook gebeuren. Ik wordt eruit gehesen, maar blijf dus als een walrus op het randje hangen en moet het verder zelf maar doen, wat heel erg moeizaam en lomp gaat. Sarah komt niet meer bij van het lachen en gelukkig ligt Leo nog in het water, anders waren er foto’s genomen en ik… ik ben bont en blauw van het klimmen en klauteren om uiteindelijk in de boot te vallen. We komen soepel terug en gaan wat eten, ik lekkere Gamba’s. Na het eten besluiten we om lekker te gaan lezen enzo. Het is meestal zo dat ik op zulke reizen onrustig wordt als er wat te doen is en ik besluit dan ook om een stukje verderop te gaan snorkelen, wat wel een eindje lopen is. Maar ik zie ook redelijk wat mensen bij ons in het water, daar waar je gisteren dus niks kon zien en voor alle zekerheid probeer ik het toch weer hier. Ik doe mijn hoofd onder water en zie dat het water glashelder is en dat het daar stikt van het koraal en vissen. Ik roep Leo en samen genieten we van al het moois wat er te zien is, honderden vissen en koraal wat kleur heeft, oftewel, wat (nog) niet dood is. We nemen de onderwatercamera mee, maar de foto’s zijn echt niet zo mooi als dat je er tussen zwemt. Overal zie je vissen, grote, kleine, blauwe, groen, gele paarse, zwarte en ook vissen met allerlei kleuren. Na een poosje stoppen we en zelfs met uit het water komen heb ik al moeite. Die flippers aan en die golven, poeh, ook nu lijk ik een walrus en Leo? Die staat het te filmen, arch! Maar ik word alweer onrustig en ga nog een keer. Jeetje, wat mooi, het lijkt toch echt een beetje op Curaçao, waar ik twee jaar geleden ben geweest. Alleen hier zie je meer koraal en zwem je toch meer tussen de vissen. Ineens zie ik een lange, dikke, zwart-witte slang verdwijnen tussen het koraal en dat vlak onder me. Dat vind ik toch te spannend en ik weet niet hoe snel ik naar de kant moet zwemmen. Na een poosje toch nog een keer erin en dan is het echt klaar, ik moet afscheid nemen van deze mooie onderwaterwereld. Morgen gaan we naar Seminjak terug, want dat ligt dichter bij het vliegveld waar we vrijdag moeten zijn. Het volgende verslag zal in het vliegtuig geschreven worden, dan is deze vakantie echt voorbij. Nu nog even genieten van de natuur, de ontzettend aardige mensen en niet vergeten, alle geuren.