En toen waren er nog maar drie.....

14 augustus 2018 - Gili Air, Indonesië

Zondag 12 augustus

De groep vertrekt vandaag naar huis, vanmiddag om drie uur komt de bus. Wij blijven nog een nachtje in dit hotel, dus Rick en Romy verplaatsen hun spullen naar onze kamer. Daarna gaan de kinderen nog lekker zwemmen en wij drinken een bak lekkere koffie bij het zwembad, Ric en Saskia sluiten aan en we blikken een beetje terug. Om 12u moeten alle koffers ingeleverd zijn en gaan we het stadje in om te eten, een groep kinderen willen met elkaar eten en wij gaan met Rick, Romy, Mike en Yolande eten, een mooie afsluiting. We doen het lekker rustig aan en gaan daarna nog even winkeltjes kijken, Yolande wil nog de betjak van jute scoren en wij hebben een prachtig houten wanddecoratie gezien en kijken hoe hij mee kan. Het kan niet, te groot en het wordt te duur om hem te verschepen, dat is jammer. Om drie uur is het zo ver, wij stappen ook de bus in om op het vliegveld afscheid te nemen, vooral van Rick en Romy natuurlijk. We gaan weer op onze vertrouwde plekken zitten, wat zijn we toch gewoontedieren en hebben gewoon nog steeds plezier met elkaar. Okay, er zijn wat gangmakers die dat voor elkaar krijgen, vooral Mike en (onze) Rick krijgen toch weer iedereen aan het lachen. Bij het vliegveld moeten we meteen afscheid nemen, we mogen niet mee het gebouw in. Het wordt een warm afscheid en dat ligt niet aan de temperatuur. Bij Romy en Rick krijg ik het zwaar, het waren fijne, intensieve weken met elkaar en dan is afscheid nemen hoe dan ook zwaar, ook al zien we elkaar snel weer. Dan zoeken we met Eka een taxi op en wordt het ook afscheid nemen van haar, weer tranen! Zij mag gaan genieten van een paar dagen met haar gezin op Bali, dat hebben ze nog nooit gedaan en het is hun gegund. Ik weet niet hoe het verder gaat lopen, maar als ik het goed aanvoel, ga ik contact met haar blijven houden. Maar zo niet is het ook goed, ze blijft voor altijd in ons hart! Weer in het hotel komen we Regine (moeder) en Julien (zoon) tegen die ook een paar dagen langer blijven, maar dan in dit hotel. We sluiten de dag af door met hun te eten in een goed Vietnamees restaurantje. Regine is een heerlijk direct mens, die nergens doekjes om windt, ze zegt wat ze vindt en op haar scherpe, Dordse toon is dat af en toe hilarisch, ook nu. Laten we zeggen dat we een bijzonder gezin in de groep hadden, waar vooral zij erg veel last van had en dat kregen we (weer) in geuren en kleuren te horen. 

Maandag 13 augustus

We staan op tijd op en pakken onze koffers wederom, ik ga een keer tellen hoe vaak we dit gedaan hebben. We gaan om half 9 ontbijten en zien Regine al zwaaien dat ze een tafel voor ons heeft, waarom verbaast dat ons niet. Ik zet mijn rugzak bij de stoel en wens ze een “Salamat Pagi” goedemorgen, als ik voel dat er ontzettend naar me gekeken wordt door een klein blond meisje. Ik kijk haar aan en zeg verbaasd; “Hey, jou ken ik!” en zij knikt met open mond. Willemijn, uit mijn groep 3  het afgelopen jaar, een heel klein lief meisje. Ik ga naar haar toe en we beginnen te kletsen als haar vader aan komt; “Nou, Juf Vicky!” Zij reizen ook met Sawadee, maar een groep met jongere kinderen natuurlijk. We zijn verbaasd en dan ontdekt moeder het ook; “Hé, juf Vicky!” We kletsen wat en maken natuurlijk een foto voor de hele klas, want ik kom daar niet meer terug. Zo grappig! Ik weet dat er verschillende mensen op dit eiland zijn of zijn geweest die ik ken, maar van Willemijn wist ik dat niet. Na het ontbijt zeggen we Regine en Julien gedag en worden we opgehaald door een taxi. De chauffeur is een broer van de vrouw van de schoenmaker in Vianen, snappen jullie het nog? We hebben in ieder geval van haar zijn nummer en vinden het wel leuk om daarvan gebruik te maken. Leo zit natuurlijk voorin en kletst wat met hem. Hij vraagt aan Leo of hij “Bicky of Leo” is, ze zeggen voor de v en f de b, dus ik ben steevast Bicky hier. We gaan richting Amed, maar we gaan onderweg natuurlijk wat dingen bekijken, het wordt een zilverfabriek waar ik een mooie ring koop en De Best to Budha fabriek, die Budha to Budha sieraden verkoopt. Rick en Romy zijn hier ook geweest. Sarah koopt een armband voor haarzelf en één in opdracht voor Remco, een jongen uit de groep. We gaan nog ergens lunchen tussen de sawa’s en rijden daarna door naar Amed. De natuur begint weer terug te komen. Het is hier zo ontzettend groen, dat is adembenemend en ongelooflijk hoeveel verschillende soorten groen er in de natuur bestaat. We rijden tussen de mooiste rijstvelden door en zien veel, heel veel apen, Volgens mij zijn het makaken. In Amed is het even zoeken naar het hotel en we nemen afscheid van onze chauffeur, hij moet helemaal terug rijden naar huis, poeh, dat is best een eind, denken wij, want ook wij hebben er lang over gereden. We snappen dat de groepsreizen hier niet komen, wel jammer, want het is mooi, maar bijna onbereikbaar. We zitten in het restaurant bij te komen en alles even te verwerken, wij zijn met z’n drieën over. Van best druk en hectisch, naar heel erg chill, we gaan ook nu weer beleven hoe we dat vinden. Aan ons hotel zal het niet liggen, een prachtige locatie, pal aan zee, met een mooie kamer én buitendouche. Morgen maken we er een rustdagje van. 

Vandaag zouden we naar Gili air gaan, maar dat hebben we al lang verzet. We hebben geen idee hoe het daar is, we hebben geen tv, maar alleen al het feit dat we niet kunnen zegt genoeg. Het is nu ook een week geleden dat de eerste aardbeving was, het heeft de reis denk ik wel verandert, dat kan niet anders! 

Foto’s

3 Reacties

  1. Jan Heijnen:
    14 augustus 2018
    Nog heel fijne dagen!!
    opa/papa
  2. Mathilde Bloemhof:
    14 augustus 2018
    Geniet er nog even van!
  3. Monique:
    15 augustus 2018
    Dank je wel dat je mij door je mooie woorden steeds meeneemt naar het mooie land.