Dag prachtig land!

Donderdag 16 augustus

Vandaag het begin van het naar huis gaan. We worden weer door dezelfde taxichauffeur opgehaald die ons naar Amed gebracht heeft. Hij woont in de buurt van Seminyak en moet vroeg op om ons op te halen. We hoorden achteraf dat hij om 6u vertrokken is om om half 11 bij ons te zijn, het moet voor hem echt de moeite waard zijn om deze tocht te ondernemen en zo duur is het niet. In ieder geval nemen we afscheid van deze mooie plek en genieten nog even van het uitzicht voordat hij er is, zon, zee, strand en palmbomen. Amed ligt onderaan de grootste vulkaan van Bali, Agung, deze was enkele weken terug nog actief. Gelukkig was hij nu weer redelijk rustig, een vulkaanuitbarsting was echt te veel van het goede geweest. De rit naar Seminyak was weer prachtig. We reden langs de kust, door rijstvelden en zagen Lombok heel duidelijk. Dat geeft een triest gevoel, wat moeten die mensen daar wel niet allemaal ondergaan. Zoals ik al zei, wij hebben hier geen beelden, maar als ik hoor hoeveel doden er zijn, moet het een ravage zijn. Bali is wat dat betreft redelijk ongeschonden uit deze ellende gekomen, een paar doden, maar we zien helemaal geen schade aan gebouwen of wegen. Het verschil tussen 7.4 (Op Lombok) en 6.8 (bij ons) was dus genoeg om dit te voorkomen. Onderweg naar Seminyak stoppen we nog bij de watertempel en bij een prachtig uitzicht over de rijstvelden. Verder doen we heel lang over de rit, het is namelijk 16 augustus. En dat betekent dat het voor de hindoestanen de dag is om te trouwen en er worden mensen vandaag massaal gecremeerd , we zien heel wat ceremonies. In ieder dorpje is er wel één of andere ceremonie bezig en de mensen zien er prachtig uit, of het nou een bruiloft of een crematie betreft. Onderweg probeert Leo de chauffeur uit te leggen dat we in Seminyak souvenirs willen kopen, maar de man kan niet zo heel goed Engels. Ineens keert hij midden in de drukte de auto en brengt ons naar een enorm magazijn met, juist, allemaal souvenirs. Wahaha, hij dacht ons te helpen (en zichzelf, hij krijgt commissie van al die zaken waar hij ons heen brengt), maar wij vonden er weinig aan. In het hotel krijgen we de mooiste villa toebedeeld, met twee slaapkamers, een binnenplaats met zwembad, twee badkamers een zit en eethoek, een beetje overdreven. We nemen afscheid van onze chauffeur voor twee dagen en gaan richting strand, nog even naar de bekende plekken van een paar dagen geleden. We hebben ook met Liesbeth en haar gezin afgesproken die in ons vorige Seminyakhotel zit. We gaan met z’n allen uit eten bij een Vietnamees restaurantje waar wij al eerder gegeten hebben en raken niet uitgepraat over de reis, zij doen namelijk ongeveer dezelfde reis bij Sawadee en er kan heel wat gedeeld worden. We duiken vrij laat ons paradijsje in en slapen onze laatste nacht in dit mooie land. 

Vrijdag 17 augustus

Onafhankelijkheidsdag in Indonesië, op deze dag in 1945 hebben zij zichzelf onafhankelijk verklaard van Nederland. Iedereen die de geschiedenis een beetje kent weet hoe Nederland er toen over dacht. Wij gunnen het deze mensen, zij koesteren absoluut geen wrok meer tegen de mensen uit “Blanda”. Her en der zijn er koninginachtige spelletjes te zien, erg grappig. We gaan in de ochtend het stadje in en kopen nog de laatste souvenirs, het wordt een enorme klus om dat mee te krijgen naar Nederland. Jullie gaan hopelijk nog zien waarom dat een klus is, als het heel blijft. In de middag eten we gratis in het restaurant van het hotel. Er wordt namelijk gewerkt in de buurt en daar kunnen we overlast van ondervinden. We moeten heel goed luisteren om iets te horen, maar genieten enorm van de goede lunch. Ik neem voor de laatste keer Mie Goreng, mijn favoriete gerecht de afgelopen weken. Het was niet overal even lekker, maar over het algemeen was het heerlijk, vooral op Java kan ik nu wel zeggen. We lopen nog even over het strand, zeggen Liesbeth en Willem Maarten gedag en is het tijd om echt te vertrekken naar het vliegveld, we vliegen om 8u vanavond. 

Ik zit nu in het vliegtuig te tikken en kijk terug op deze vakantie. Ik krijg een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen, het is echt voorbij. Indonesië, wat was je ontzettend mooi, in alle opzichten. We zijn het erover eens, wij vonden Java indrukwekkender dan Bali, maar ook Bali heeft zeker zijn schoonheden en prachtige mensen. Java was echter, daar zag je het leven van de Indonesiër met al zijn schoonheden, maar ook alle drukte (121 miljoen mensen) was zeker indrukwekkend. Eka heeft ons meegenomen door haar land en zo ontzettend veel verteld, het duizelt ons nu nog een beetje. Het is ook heel mooi om dit met z’n vijven gedaan te hebben, hier raken we niet over uitgepraat  en dit pakken ze ons niet meer af. Als ik een puntje van kritiek over dit land mag hebben, is het de vervuilde straten, stranden en rivieren, ze gooien alles de natuur in, wat wij niet gewend zijn. Als groep hadden we hier zeker kritiek op, maar de keerzijde werd ons uitgelegd. De Indonesiër kreeg vroeger alles in bananenbladeren ingepakt en dat kon weggegooid worden in de natuur, er werd gewoon nooit vuil opgehaald. Nu is dat zo anders, met alle verpakkingen van plastic, dat gooien ze nog steeds in de natuur en omdat het vuil ophalen (nog) niet goed geregeld is, is dat niet handig. Er wordt zeker aan gewerkt, kregen we uit zeer betrouwbare bron te horen. 

We zijn vertrokken na een mooie, intensieve, spannende en bijzondere vakantie en wie weet, gaan we ooit nog eens terug, maar dan weer naar andere eilanden, er is nog zo veel te zien. Maar één ding is zeker……Indonesië, je zit voor altijd in ons hart!