Via Lake Louis naar Banff

1 augustus 2016 - Revelstoke, Canada

Vrijdag 29 juli, staan we op tijd op om op weg te gaan naar Lake Louise. We gaan eerst Jasper nog in en doen daar wat boodschappen en drinken een kop koffie, waarna we de mooie rit ondernemen de Rockies in. We weten niet wat we verwachten moeten, maar wat we wel weten is dat we bergen gaan zien, hele hoge bergen. We stoppen bij iedere plek waar op een bordje een mannetje met een verrekijkertje staat aangegeven. We rijden langs een rivier die maar half vol is (omdat het zomer is) en zo ontspringt in een aantal stromingen, omgeven door hoge rotsachtige bergen. Als we even hebben genoten van het uitzicht, stappen we er de camper in om verder te rijden. Bij de vierde keer stoppen vraagt Sarah wat we nu weer gaan doen. “Even een fotomomentje” roepen wij dan en na een poosje komt ze toch ook kijken. We rijden steeds hoger en hoger en komen dan bij datgene waarom deze rit mede zo prachtig is, “The Colombia Icefields.” Helaas zijn we niet de enigen die hiervan willen genieten, het staat werkelijk tjokvol met auto’s, campers en bussen, er lopen vooral heel veel Chinezen, waaaah! Er komt een uitloop van de gletsjer, die een oppervlakte heeft van zes keer de stad Vancouver, redelijk dichtbij de weg. Eerst bedenken we dat het ook leuk is daarheen te lopen, want dat doen wel meer mensen, totdat we goed kijken en zien dat er bussen die kant op gaan en de gletsjer op rijden, dat moet niet kunnen vinden wij. We gaan het informatiecentrum in en zien hele rijen staan, voornamelijk Chinezen, die 150 Dollar neerleggen om de gletsjer op te rijden, dat is €105! We besluiten een stukje richting een andere, veel mooiere, uitloop te lopen, waar het vooral veel rustiger is. We rijden verder en rijden weer lekker de rust in, want ook al is dit de Highway van Jasper naar Banff, het is er niet druk. We rijden door de hoge bergen met eeuwige sneeuw door naar Lake Louise. We staan op zo’n zelfde camping als in Jasper, zonder faciliteiten en zonder wi-fi, dus kunne we de stukjes nog steeds niet online zetten. Op deze camping, die overigens in een nationaal park staat, zijn er vandaag nog beren gespot, pffff, wordt weer goed opletten met naar de wc gaan voor Sarah en mij. We hebben nog tijd om naar het meer te gaan, want dat is tenslotte de trekpleister van Lake Louise en het meer heet ook Lake Louise, dus dat kan niet missen. Als we de berg oprijden, zien we heel veel auto’s langs de weg geparkeerd staan. Ik lekker naïef en vraag me af wat de auto’s hier allemaal doen. Later ontdekken we het. We zetten de camper op een overvolle parkeerplaats neer en lopen richting het meer en staan met een open mond te kijken wat voor een taferelen zich hier voltrekken. Het meer is prachtig, daar kan je niet omheen, maar de hoeveelheid mensen die er staan en dan vooral weer Chinezen, is ongelooflijk. Ik roep in het Nederlands dat de bus zo vertrekt, want alle Chinezen komen en gaan met bussen en Sarah schaamt zich al voor me. Dan zeg ik het in het Engels, waarna Sarah sist; ”Mama, doe normaal!”, zegt Leo ineens vrij hard; the busses are leaving in 5 minutes!” Sarah schaamt zich kapot en Leo en ik komen niet meer bij. We willen namelijk ook wat zien en dat is maar moeilijk. Er staat ook een enorm hotel aan de rand van het meer, waar het ook wemelt van de mensen. Het is een vrij beroemd hotel en er komen ook vrij beroemde gasten, maar het is ook de mooiste plek om in een hotel te zitten, ik kan me in ieder geval geen mooier plek bedenken om wakker te worden. Maar het is eigenlijk erg jammer natuurlijk. Het meer ligt tussen hoge bergen met aan de overkant een prachtige berg met een gletsjer, sprookjesachtig. We ontdekken een paadje langs het meer naar de overkant, wat wel erg ver weg en besluiten die kant op te gaan, omdat dat rustig lijkt. Een goede beslissing, want we komen alleen maar mensen tegen die net als wij, graag een stuk lopen en van de natuur en de rust willen genieten. Er lopen ook Chinezen tussen, dus ze zijn niet allemaal hetzelfde, dan zien we dan ook wel weer in. Het is een aardige tippel, maar aan de andere kant kunnen we in het water lopen die net van de gletsjer komt stromen en raad eens wat, dat is zo ontzettend koud, niet normaal. Leo maakt een paar foto’s en laat ons er even in staan, maar dat kan niet, dat doet zoveel pijn, alsof je verbrand, dat heet bevriezen, ervaar ik nu! Het is magnefiek aan die kant, zo ontzettend mooi, dat komt niet op foto’s over, dat moet je in je geheugen prenten. Leo krijgt een hongerklop, maar we moeten nog drie kwartier terug lopen, dat kost wat moeite, maar dan eten we even in de camper een paar chippies. We willen in de stationshal eten, maar dat is vol, dus besluiten we daar morgenochtend koffie te drinken, op mijn verzoek. We gaan in een ander restaurant eten en daarna terug naar de camping. We spelen een potje skip-bo, Leo drinkt een biertje, wat niet mag op deze camping (waarom weten we niet) en gaan nog een stukje langs de rivier lopen, hopen een beer te zien, of toch liever niet, het is ook zo dubbel! We hebben ze in ieder geval weer niet gezien.

De volgende ochtend worden we een beetje brak wakker na een onrustige nacht. Het heeft geregend en geonweerd én er kwam om het uur een trein langs (de camping ligt dus aan het spoor) die toeterde! Niet normaal toch! Sarah en ik liggen wakker en bedenken de meest erge dingen ter plekke en Leo ligt heerlijk te snurken, is er tenminste één die lekker geslapen heeft. We willen vertrekken naar Banff, als Leo ineens heel hard “Auw” roept als hij de deur dicht wil doen. Sarah en ik denken dat hij zijn hand tussen iets heeft gekregen, als hij ineens bijna niet meer rechtop kan staan, shit, het schiet in zijn rug. Hij wurmt zich in de bijrijdersstoel en trekt een pijnlijk gezicht, dit kent hij niet, pijn in zijn rug. Ik geef hem meteen pijnstillers en neem plaats achter het stuur, op weg naar Banff. Eerst willen we nog bij een ander meertje kijken, maar we mogen er niet op met een rv, dus dan richting het stationsgebouw, maar die blijkt dicht te zijn, het zit niet mee. We gaan nog ergens koffie drinken, Leo al strompelend achter ons aan en daarna tanken, wat ik nu moet doen en ook dat kan ik! We rijden naar Banff en de pijnstilling lijkt te werken. Ik, als echte rugpijnkenner, adviseer Leo om te blijven bewegen en om de zoveel tijd pijnstilling te nemen en je raadt het nooit, hij neemt mijn advies aan. Nadat we de camping hebben gevonden gaan we Banff in, een leuk stadje tussen de bergen. Het is erg druk, maar dat is niet zo heel erg in een stad, eigenlijk best gezellig. Ook hier stikt het van de outdoor winkels en Leo is er gek op, hij duikt (niet letterlijk natuurlijk en zeker niet met zo’n pijnlijke rug) overal naar binnen en ontdekt steeds weer dat het allemaal erg goed, maar ook erg duur is. Leo loopt helemaal krom en ik sommeer ook steeds om te proberen goed te lopen, maar weet ook als geen ander hoe moeilijk dat is. Sarah en ik willen nog raften, maar we ontdekken dat dat juist op de weg is naar ons volgende bestemming, dus gaan we dat maandag ochtend vroeg doen, op weg naar Ravelstoak. We winkelen wat, eten wat, drinken wat, winkelen wat en eten wat. Overal waar je binnen komt wordt gevraagd: ”Hi, how are you?” en we antwoorden steevast: “Fine, thank you!” totdat het een keer niet gevraagd werd en ik binnen kwam met “Fine, Thank you!” Eh, voor schut. Een keer zei ik ook; “Het gaat zwaar klote, Leo is door z’n rug gegaan en heeft ontzettend veel pijn!” Het maakt niet uit wat je zegt, er wordt niet naar het antwoord geluisterd, dus maken we er vaak een grapje van.

Het is de hele dag mooi weer, dus we zijn zomers gekleed, maar dat blijft niet zo. Het gaat regenen, hagelen en onweren, dus nemen we een verplicht bakje koffie om de ergste buien af te wachten om daarna met de bus richting camping te gaan. Tijdens het douchen wat Sarah en ik samen gaan doen, krijgen we weer een enorme lachbui en krijgen we daarna Leo gelukkig ook aan het lachen als we terug komen, hopen dat hij een beetje kan slapen! 

2 Reacties

  1. Jan Heijnen:
    2 augustus 2016
    Drie prachtige en spannende verhalen. Ik had, net als Leontine, ook niet door dat er geen verhalen meer kwamen door gebrek aan WIFI; maar vanmorgen waren er drie! (eigenlijk 6 want alles kwam dubbel) Alle problemen bij mij dus opgelost.
    Vicky, ik moet je de groeten doen van Elly de Groot, mijn huidige bridgepartner.
    Leo, sterkte met de rug! Breng geen beertje voor me mee!! Nog veel fijne dagen, liefs Opa.
  2. Anneke:
    3 augustus 2016
    Hoi lieve luitjes,
    Wij zijn gisteren 2 aug. thuisgekomen uit Rhodos. Alle updates mocht ik van Henk natuurlijk niet daar lezen dat kostte mij mijn MB die ik natuurlijk ook nog nodig had om de overige contacten ( lees Carola en Ryan en natuurlijk de kids) bij te houden.
    Dus vanmorgen woensdag maar even heerlik bij een kopje zelf gezette thee (helaas nu niet meer van een lopend buffet) met de regen op de achtergrond de laatste reisverslagen gelezen. Het leek wel een roman zo heerlijk lezen ze weg. Ik zie Sarah en jij(Vicky) al giebelend naar die verschillende wc's lopen.
    En ook over Leo kom ik weer genoeg te weten. Dat hij ook zo graag leest net als Henk ! Hopelijk is zijn rugpijn snel over.
    Groetjes voor jullie allemaal en bedankt voor de leuke verhalen.
    uit Culemborg.