Weer naar huis!

Hier mijn laatste reisverhaal! Bedankt voor alle leuke en enthousiaste reacties. Ik heb het met veel plezier geschreven en zoals ik van velen heb begrepen, hebben jullie het ook met veel plezier gelezen. Wij zullen deze verhalen nog regelmatig terug lezen en deze prachtige reis steeds opnieuw beleven.

Donderdagochtend 4 augustus, we zorgen dat alles in de tassen zitten en de overgebleven inhoud van de koelkast in een plastic tasje voor Rob. We gaan op tijd weg, want de camper moet voor twaalf uur ingeleverd zijn en we moeten nog een paar honderd kilometer rijden. Door de afstanden die je hier rijdt, heb je niet eens in de gaten dat de kortere ritjes ook nog best ver zijn voor Nederlandse begrippen. In ieder geval voor ons. We rijden nog eventjes door de bergen en dan is het toch echt voorbij en wordt het land steeds vlakker en drukker, we merken dat we weer terug in de bewoonde wereld komen. We rijden Hope in en gaan ontbijten bij een Tim Hortons, een Canadese tent, waar we wel vaker geweest zijn en waar ik beter niet kan komen, ook nu niet! We rijden verder en zien de afstand naar Vancouver steeds minder worden, wat een weemoedig gevoel brengt. We wisten al lang van te voren wat dit zou betekenen, het einde van de reis is nu toch echt daar. Het inleveren van de camper ging soepeltjes, alles was natuurlijk in orde en zelfs het spiegeltje werd goed gekeurd. Ook was er onderweg nog een glas gebroken, maar dit werd niet opgemerkt door de vrouw die af en toe kritisch keek en wij laten slapende honden lekker slapen. In een taxi richting Vancouver West, op naar Rob waar we nog een nachtje blijven. Rob is voorlopig niet thuis van zijn werk en wij gaan nog even de stad in. We weten precies waar we naar toe moeten, met welke bus en waar we moeten uitstappen, echte reizigers. We lopen door Robsonstreet, de winkelstraat van Downtown Vancouver en zijn een beetje weemoedig, dit is echt de laatste keer dat we hier komen waarschijnlijk. Tuurlijk willen we wel een keer terug en aan het eind van onze reizen zeggen we dit ook regelmatig tegen elkaar, maar de werkelijkheid is anders. We willen zo graag iets van de wereld zien en beseffen zo goed dat er nog zo veel moois is, dat als we onze volgende reis plannen, we altijd op zoek naar iets nieuws gaan. Dus als we geen miljoen winnen (want dan zouden we gaan skiën in Whistler, weten jullie nog) komen we hier waarschijnlijk niet terug. Met volle besef lopen we door de winkels en straten, gaan een biertje/wijntje/Cola drinken in een straat vol met nachtclubs waar de hoogste concentratie zwervers/daklozen zijn. Sarah is hier nog steeds onder de indruk van en kijkt haar ogen af en toe uit. Dan nemen we de seabus naar de westkant van Vancouver en eten we bij een tent, Taps and Barrel, waar we eerder met Rob en Shelly geweest zijn. Een fantastische tent in een oude scheepsloods, absoluut een hit als je ziet hoe vol het zit en we filosoferen over zoiets in Amsterdam, ook daar zal het werken als je het zo aan pakt. Voor alle zekerheid maak ik een paar foto's voor als we ooit werkeloos worden en zoiets willen beginnen. Na het eten vertrekken we naar Rob, die rond 9 uur thuis zou zijn. We gaan bij the pool zitten, want het weer is heerlijk. Rob kwam om kwart over tien thuis en ik kan wel zeggen dat we tot in de late uurtjes met heel wat wijn hebben zitten kletsen. 

5 augustus, de dag van vertrek. De avond ervoor zei Rob dat hij nog even ging werken om ons ergens voor de lunch te ontmoeten, prima. Als we de huiskamer in komen, zit hij echter in zijn werkkamer te werken en gaan wij lekker bij het zwembad ontbijten. Na het ontbijt besluiten Sarah en ik een duik te nemen, het weer is weer erg mooi. Even later komt Leo er ook in, kunnen we toch nog het mooie zwembad van Rob gebruiken. Rob laat zich niet afleiden, zijn werkkamer ligt aan het zwembad. We hebben weer veel lol in het water en spelen eindelijk met onze bal die we halverwege de reis gekocht hebben en nooit mee gespeeld hebben. De bal blijft achter in Vancouver. Nadat we droog en klaar zijn, stappen we in de auto en rijden naar Horseshoe bay, het plaatsje waar we met de boot aankwamen vanuit Vancouver Island. We eten in de haven heerlijke vis (behalve Sarah, natuurlijk) en rijden daarna met z'n vieren door naar de lynn parc suspensoin bridge, wat ook weer vlakbij Vancouver ligt. We weten ondertussen wat een suspensoin bridge is, namelijk een enge wiebelende hangbrug boven een canyon. Ook nu wiebelen we de bug over, maar nu met Rob erbij en hij en ik wiebelen Leo en Sarah de brug over, flauw, maar zo grappig, we zijn familie zeker! Het is een mooie zomerse dag en dat merk je ook, het is druk. Allerlei kinderen spelen in het stromende water en springen van rotsen. Overal staan waarschuwingen om dat niet te doen, want het stikt er van de watervallen en het is echt levensgevaarlijk. Ieder jaar sterven er ook enkele jongeren, maar dat weerhoudt deze jongeren niet en ik snap het stiekem ook wel, maar dat zeg ik niet waar Sarah bij is. We lopen stroomopwaarts en genieten van elkaars gezelschap. Het is flink stijgen en dalen en het is ook het laatste stukje Canadese natuur waar we van genieten. We maken foto's en lachen met elkaar en we raken niet uitgepraat. Op weg naar huis staan we erg in de file, waar Rob zich nogal druk over maakt. Hij woont aan de westkant van Vancouver en je moet één van de twee bruggen over om naar het vliegveld te komen en die staan vol auto's. Hij stelt voor om meteen de spullen in te laden en richting vliegveld te rijden. Wij vinden het wat voorbarig, want het is 4 uur en we vliegen om 9 uur, maar als hij dat zegt zal het wel, hij heeft er verstand van. Bij het instappen van de auto zeg ik dat het echt de laatste keer is dat ik het huis zie (Rob heeft het verkocht en de nieuwe eigenaar breekt het huis af) en we gaan op weg. We staan inderdaad meteen vast en Rob wordt nerveus. Hij zegt dat het wel een extra half uurtje kan duren, waarop ik antwoord dat het nog wel drie uur mag duren, waarop hij mij weer verbaasd aan kijkt. "Hoe laat vliegen jullie?" Eh, kwart over 9! Oh, shit, I thought 7 pm!" Okay, we hadden het er de avond ervoor na erg veel wijntjes over gehad, maar Leo en ik weten zeker dat we 9 uur hebben gezegd waarop hij ervan maakte dat we 7 uur zouden vertrekken. Na een nachtje slapen heeft hij er 7 uur van gemaakt. Hup, omkeren en nog lekker bij het zwembad een biertje drinken, zien we het huis toch nog! Om een uur of 6 gaan we toch maar in de file staan en komen op tijd op het vliegveld aan. Dan is het tijd om afscheid te nemen, pffff, dat valt niet mee! We hebben het allemaal zwaar en blijven tot het laatst naar elkaar kijken en zwaaien, wanneer zie je elkaar weer! We zeggen altijd "soon" maar dat kan zomaar tien jaar zijn. We horen op het vliegveld dat we een "delay" hebben en dat we de aansluiting in Londen gaan missen, ze boeken meteen een nieuwe vlucht voor ons van Londen naar Amsterdam. We eten wat, shoppen wat en wachten wat. Als we dan uiteindelijk om 10.20u vertrekken gaan we natuurlijk meteen de nacht in. Leo en ik kijken nog een film, "The Revenent" met Leonardo di Caprio. De film speelt zich af in British Columbia, Canada. De titel "leuke film" is totaal misplaatst voor deze film, want er gebeurt werkelijk niks leuks, alles is heftig en luguber, maar het is een onwijs mooie film! Sarah is ondertussen in slaap gevallen en hangt tegen me aan, Leo hangt aan de andere kant regelmatig tegen me aan, dus ik probeer in sandwichvorm te slapen, ik ben duidelijk hun steun en toeverlaat! We slapen zowaar enkele uurtjes en komen in de middag in Londen aan, we gaan meteen 8 uur vooruit. Daar moeten we even wachten en worden we weer goed gecontroleerd. Nog één uur vliegen naar Amsterdam en we landen om 21.30u, precies 23 uur later, maar min 9 uur, eh, we snappen er zelf ook niks meer van, wat raak je daarvan in de war. Maar daar staan Rick en Romy ons op te wachten, wat ontzettend fijn hun weer te zien en het cirkeltje is na 4 weken weer rond. 

Wat hebben we een ontzettende mooie reis gehad, bijzonder en weer helemaal nieuw! We hebben zo veel meegemaakt, zoveel gelachen en gedaan, we gaan het allemaal laten landen en dit nemen ze ons niet meer af. Canada is een bijzonder land en als we er aan terug denken, denken we weer aan zoveel nieuws en moois.

Canada is:

Heel veel bomen, nee, ontiegelijk veel bomen! Hele hoge bergen en diepe dalen! Een paradijs wat watervallen betreft, grote en kleine! Groen, ontzettend groen! Beren, Grizzly's en zwarte en Coyotes en wolven en eekhoorntjes en chipmuncks en marmotten en nog zo veel meer dieren! Kamperen in het wild met vuurtjes en de angst voor dieren! "How are you!" " Fine, thank you" en "Awsome"! Vriendelijk en behulpzaam! Canada is nog zoveel meer! Ik kan het niet allemaal beschrijven hoe ontzettend mooi en bijzonder het was. Maar ik hoop dat het wel te lezen was.

Canada was Awsome!