Een hels avontuur!

Zondag 31 juli, we doen het een beetje rustig aan, want Leo zijn rug gaat een beetje beter en dat moeten we zo houden. Na het ontbijt ontkoppelen we de boel weer, dat betekend dat de water- en elektriciteitsslangen losgemaakt, opgerold en terug hun hok in gefrommeld moeten worden. Dan gaan we op weg naar een meer net buiten Banff, waar ook een (kleine) trail is. Het moet echt een komisch gezicht zijn, wij met z’n drieën lopen door de natuur. Leo loopt met een camera om zijn nek foto’s te maken en alle kanten op te kijken en Sarah en ik lopen achter hem aan ook alle kanten op te kijken en elkaar bang te maken voor beren. We hebben in ieder geval altijd erg veel plezier tijdens de wandelingen. We zien eekhoorntjes, die blijven erg schattig, hoe veel we er ook zien, maar beren komen we niet tegen. En we vinden het achteraf altijd jammer, maar op het moment zelf weet ik niet hoe we zouden reageren als er ineens een beer voor ons neus zou staan, het is dubbel. We gaan terug het stadje in, wat alweer helemaal vol loopt met auto’s, dus besluiten we de camper terug naar de camping te rijden en de bus te pakken het stadje in. Ik ontdek dat er een trail is richting stad. Het is waarschijnlijk wel steil naar beneden en misschien ook wel redelijk steil omhoog, dus Leo mag het zeggen wat te doen. Hij wil het erop wagen, dus we lopen naar de trail, ik weet waar het ongeveer moet beginnen. Als we hem zien, dalen we meteen de berg af richting rivier, maar blijkt het paadje een drooggevallen beekje te zijn, foutje! Uiteindelijk komen we op het pad terecht en lopen we weer een prachtige route langs de rivier, maar wel op en af, dus Leo moet hard werken. We komen nog één of ander groot hert tegen en watervallen. Aan de overkant van de rivier staat een groot en prachtig hotel, aangelegd door de Canadese spoorwegen heel lang geleden. Het zijn enorme en prachtige gebouwen. We lopen een behoorlijk stukje en Sarah begint al te mopperen, ze is nog steeds geen fan van trails (en dat terwijl zij zei dat ze deze wilde doen, maar ze vindt hem nu wel erg lang!). Ik heb trek in koffie, dus zoeken we de Starbucks op, we zijn ondertussen vaste klanten. Na de Starbucks gaan Sarah en Leo popcorn kopen in een echt popcornwinkel waar wel tien verschillende smaken te koop zijn, ze nemen seasalted and buttered popcorn. We lopen naar een museum over de Locals en besluiten naar binnen te gaan om toch een beetje cultureel te doen, volgens Sarah, ik ben echt geïnteresseerd in hoe het er hier in de rockies aan toe ging in de tijd van de Indianen. We lopen nog even door de winkelstraat en Leo en ik zijn het erover eens, Jasper is toch echt een leuker stadje, veel gemoedelijker en minder druk. Sarah denkt er anders over, hier zijn veel meer en leukere winkels, generatiekloof! We gaan voor de verandering weer eens uit eten en op tijd naar bed, morgen moeten we vroeg op om anderhalf uur te rijden naar de plek waar onze raft-avontuur begint, ik krijg nu al de kriebels!

Maandag 1 augustus, D-day! Na een onrustige nacht van mij, ik heb Sarah namelijk al drie keer onder de raftboot zien verdwijnen die nacht, vraag ik hoe het met Leo zijn rug gaat. “Gaat wel!” is zijn antwoord en ik vraag of het goed genoeg gaat om te raften, maar dat kan hij beter niet doen zegt hij. Ik moet dus echt mee met Sarah in die boot. Ik pleitte bij het bespreken nog voor de Family-tour, maar dat vonden die vrouw en Sarah niks, nee, de meest populaire tour was wel wat voor ons en ik zag toen meteen al stukjes van niveau vier tussen zitten, dat werd beschreven als heftige, snelle stukken voor de durfal, ai. Sarah komt al dagen niet  meer bij als we het erover hebben. We rijden de kant van Revelstoak op, de plaats waar we de komende nacht vlakbij op de camping staan en genieten van de natuur, maar niet van de temperatuur, het is namelijk erg koud. We zijn op tijd bij het vertrekpunt en kunnen nog even een broodje eten als ontbijt. Dan druppelen er steeds meer mensen binnen en moeten we bij Dave verzamelen voor een uitleg. Dit gaat natuurlijk over wat je moet doen als het fout gaat, bijvoorbeeld als je uit de boot valt of als de boot omslaat en je komt eronder terecht. Waaaah, dit wil ik allemaal niet horen. Ik besluit ter plekke om achter Sarah aan te springen als ze eruit valt. We krijgen een prachtig wetsuit aangemeten en dat geeft alweer veel stof tot giebelen en lachen, ook Leo moet lachen als we samen naar buiten komen. We worden ingedeeld in groepjes en wij komen samen met een Canadese vader met twee kinderen en een Amerikaanse moeder met twee kinderen in de boot, daar moeten we het mee doen. Even met z’n allen op de foto en dan gaan we letterlijk (en waarschijnlijk figuurlijk) de boot in. Dave, de man van de instructie en de boss van het geheel, is onze leider, daar heb ik wel een goed gevoel bij. We nemen afscheid van Leo en zwaaien zo lang het kan naar hem, alleen ziet hij dat niet meer. En daar gaan we, in een colonne van 6 boten de rivier af. Het begin is nog rustig met een aantal kleine versnellingen, sommige wat heftiger, maar dat was ook de family tour. We kletsen wat en roeien wat en vinden het allemaal nog niet zo spannend, maar ik vind het wel lekker gaan zo. Hoewel er bij die heftigere stroomversnellingen al flink gegild wordt, dat belooft wat voor deel twee.  Halverwege stappen de “Family tour” klanten uit en gaan de Canadezen er bij ons uit en komen er nog meer Amerikanen voor terug, prima. We gaan weer op weg en Dave zet alles even vast voor de “heavy stuff”. Dan verteld hij wat we moeten doen als hij “Hold on” roept, want dan moeten we zo snel mogelijk het touw in het midden vastgrijpen, die ga ik niet vergeten. We oefenen nog wat andere codes en zijn er klaar voor, waaah! Sarah en ik zitten naast elkaar in het midden, ieders aan een eigen kant en kijken elkaar regelmatig aan, we hebben erg veel lol en maken elkaar gek voor wat er nog gaat komen. En daar gaan we, we krijgen orders als “left (eh, dat ben ik) back and right (Sarah) forward”, we doen het allemaal trouw en varen recht de heftige stroomversnellingen in. Zodra hij “Hold on” roept weet ik niet hoe snel ik het touw moet vastgrijpen en Sarah ook, het is heftig en angstig maar ook erg gaaf en we gillen het uit van plezier (en angst). Zodra we door het heftige stuk heen zijn horen we weer dat we moeten roeien en we zwoegen door. Bij het volgende heftige stuk zien we dat twee boten voor ons een boot vast in de stroming komt te zitten en bijna om gaat. Oho, dat moet bij ons niet……. en daar gaan we al. “Left back, right forward, HOLD ON!” En ik grijp naar het touw, kijk nog of Sarah dat ook doet en voor ik het weet vlieg ik door de lucht richting water, ik wordt door de man achter me vastgegrepen, terug gehaald, maar ik had het touw ook vast en klap met een smak in de boot bovenop Sarah, de vrouw voor me beleeft ongeveer hetzelfde als ik en klapt bovenop mij. Het eerste wat ik doe is beseffen dat Sarah er nog is als we door de stroomversnelling heen zijn en ik hoor iedereen vragen of het gaat. De vrouw wordt van me af getrokken en daarna word ik omhoog gehesen en al die tijd heb ik het touw nog steeds vast. Het gaat nog goed, hoewel Sarah’s vinger en mijn hand enorm veel pijn doen, we zitten er nog in. Dat was even heftig en we hebben niet helemaal beseft wat er gebeurde, maar na deze ervaring waren alle versnellingen daarna een koekie natuurlijk. We gingen overal vol in en hebben alleen nog maar genoten van alles, de meest heftige hadden we achter de rug! We hebben in Frankrijk geraft, maar dat was een eitje vergeleken bij dit. Na 22 km varen slepen we de boten naar de kant, worden ze op een bus gezet en rijden we terug naar het startpunt. Leo luistert naar onze verhalen en glimlacht netjes, “je had erbij moeten zijn”, geloof ik. We krijgen als afsluiting een hamburger en salades en kunnen nog foto’s kijken en kopen, die Sarah en ik zeker willen hebben, ondanks dat ze belachelijk duur zijn. Nog bijkomend van de schrik rijden we nog twee uur door de hoge bergen met besneeuwde toppen en heel veel bomen door naar onze volgende stop. De rit is mooi en we zien weer erg veel watervalletjes, we hebben er ondertussen al wel 50 gezien, grote en kleintjes, maar ze blijven prachtig! Op onze camping zijn hotsprings, maar dat lijkt te veel op een gewone zwembad (ws warm) en we gaan er niet in (moeten we ook weer voor betalen). We hebben Wi-Fi bij de receptie en gaan daar even een poosje zitten om de verhalen op reislogger te zetten. Het gaat niet snel, maar na een poosje staan ze erop! We kunnen eten en daarna nog een paar potjes skip-bo’en. Er loopt een spoor vlak langs de camping en zo lang er geen treinen rijden is het hier heerlijk rustig. Maar ongeveer twee keer per uur komt er een zeer lange trein langs en heel langzaam, met veel lawaai. De treinen hier zijn ontzettend lang, wel een paar kilometer, echt niet normaal. Het duurt dan ook enkele minuten voor zo’n trein voorbij is. Alles wordt hier vervoerd met de trein of met enorme vrachtauto’s, van die mooie met een neus. Niks kan over water natuurlijk, want dat stroomt allemaal uit de bergen, daar kunnen alleen maar rare mensen in een raft vanaf. Alleen boomstammen worden zo vervoerd vanuit de bergen. Nu maar hopen dat de treinen ‘s nachts niet rijden!